Vandaag zag ik de herinnering voorbij komen van 3 jaar geleden. De dag waarop we te horen kregen dat er nu echt geen behandelingen meer waren die Jos beter zouden kunnen maken. Wat kwam dat nieuws binnen en weet ik het nog goed, vooral het moment dat we het de kinderen moesten gaan vertellen. Ook bij hun kwam het nieuws meteen binnen en hebben we zo ontzettend hard gehuild met zijn viertjes. Toen we eerder dan anders met de kinderen weer binnen stonden zei Jos ik heb zin om uit eten te gaan en de tijd die we nog samen hebben te vieren. Elke dag nog een stuk bewuster dan dat we al deden. Die avond was een avond met een magisch randje, waar we heerlijk het leven hebben gevierd en ontzettend dankbaar waren dat we dit samen konden doen.
Je weet nooit hoe de dingen lopen en nu 3 jaar later is Jos al meer dan 1,5 jaar fysiek niet meer bij ons. Dat is langer dan dat hij na dit nieuws nog elke dag gevierd heeft dat hij nog hier bij ons mocht zijn. Het zat hem in de kleine dingen zoals de kinderen te zien schaatsen, op de skeelers een ijsje halen, Joyce leren schaatsen slijpen, in de file staan naar zijn werk en het grootste geschenk om geen agenda te hebben vol met ziekenhuis afspraken. Ik kan nu zeggen dat hoe moeilijk het ook was we het wel heel bewust allemaal hebben beleeft op alle momenten.
Vanmorgen het er met de kinderen over gehad en er ook samen met hun bij stil gestaan en dan zijn we alle 3 verbaast dat het al 3 jaar geleden is dat we daar bij de Griek zaten. Ook vandaag de dag kijk ik samen met de kinderen naar wat er fijn is gegaan en waar we dankbaar voor zijn en ik kan je zeggen dat dat lukt. Ook hangen de slingers nog van het vier het leven feestje en inspireren we dagelijks mensen met ons verhaal.
Elke keer als ik ergens kom wordt ik wel aangesproken dat ze me gezien hebben bij Ik mis je of dat ze gelezen hebben in het boek. Heel dankbaar dat ons verhaal anderen nog steeds kan inspireren ♥
Reactie plaatsen
Reacties