Wow 2 jaar geleden nooit kunnen bedenken hoe het is om mijn leven samen met de kinderen opnieuw invulling te geven. Nu 2 jaar later weet ik pas hoeveel ons leven draaide om de ziekte van Jos. Vorig jaar en nu ook weer merk ik dat mijn gedachten en herinneringen veel uit gaan naar onze laatste periode met zijn vieren. Via foto's krijg ik herinneringen van mij en ook de telefoon van Jos wat we deden op een dag zoveel jaar geleden. Vandaag kreeg ik de herinnering van Jos in de rolstoel en als ik die foto zie komt bij mij het gevoel terug van 2 jaar terug toen ik bij Thebe stond om de rolstoel te halen en om het bed te gaan bestellen. Nu weet ik dat Jos op de dag dat de rolstoel kwam hij niet meer naar buiten is geweest om een stukje te wandelen, fietsen of om naar de ijsbaan te gaan. De paar keer dat hij nog buiten kwam was om naar de huisarts te gaan en nog een keer naar het ziekenhuis toen hij ernstige bloedarmoede bleek te hebben en een transfusie heeft gehad.
Wat was het eerst jaar pittig met zijn drietjes om daarin weer een balans te vinden en om elkaar te blijven vinden in alles wat er op ons afkwam. Ik gebruik deze periode ook om terug te kijken op hoe ons leven er nu uit ziet en de stappen die we alle 3 gemaakt hebben om op een fijne manier de dag te plukken. Het is niet alleen het verliezen van Jos zelf, maar ook alle andere dingen die daardoor veranderd zijn die ervoor zorgen dat ons leven er toch echt heel anders uit ziet dan toen we met zijn vieren waren.
Het zijn soms kleine dingen die kunnen zorgen voor grote uitdagingen en die mij ineens kunnen overvallen en me echt even kunnen raken in mij eenzaam voelen. Het heeft ook zijn voordelen om met zijn drieën te zijn, zoals het maken van keuzes dat is nu toch met 1 persoon minder om hierin de afstemming te vinden. De kinderen zijn ontzettend zelfstandig geworden en vinden allebei hun eigen weg in het leven en zijn ontzettend wereldwijs en een tikkeltje eigenwijs, van wie zouden ze dit toch hebben.
Ja al met al zal deze periode voor mij altijd extra beladen blijven en kunnen de kleinste dingen me raken en dat is oké! Nu de kinderen steeds zelfstandiger worden is er meer tijd en ruimte voor mijn eigen proces en dat is niet altijd makkelijk, maar wel fijn om nu de ruimte voor te hebben. Toen de kinderen jonger waren en Jos ziek ging ik maar door en door om alle Belletjes te geven wat ze nodig hadden en daarbij was de rust en de ruimte voor mezelf heel erg beperkt. Ik volgde in die tijd ook therapie om mijn eigen kindstukken aan te gaan en dat was nodig, maar ook ontzettend pittig.
Reactie plaatsen
Reacties