Met de woorden: “Je hebt darmkanker” werd ik 16 maart 2018 weggerukt uit mijn normale leven. Alles waar ik me op dat moment druk over maakte was niet meer belangrijk. Ik heb kanker. Mijn leven staat in het teken van de ziekte. Ik wordt de sneltrein in gesleurd en niemand vertelt waar die heen gaat.
Zo’n drie weken later hoor ik dat die sneltrein niet mijn eindstation wordt. Er blijken toch geen uitzaaiingen op mijn lever te zitten. Mijn tumor wordt ingedeeld in fase 3, lokaal uitgezaaid naar de lymfeklieren. De kanker is operabel en er is goede kans op genezing. Pfiew!
Maar de trein raast verder. Langs chemokuren en bestralingen. Geen tijd om bij te komen of te kijken waar ik ben. Ik voel me soms klote en soms goed. Pas net voor de eerste operatie voel ik me goed genoeg om even om me heen te kijken. Wat is er veel gebeurd. Maar dan, eerder dan gepland, het telefoontje. Ik wordt geopereerd. Kankervrij, maar gesloopt.
Ik rust nog bijna elke middag als nog geen 7 weken later de telefoon weer rinkelt. Mijn stoma wordt teruggelegd. De operatie is geslaagd. Nu, tweeënhalve week later, heb ik het laatste gesprek gehad met de chirurg. Mijn behandeling zit erop. De pijn gaat wel weer weg. Zeggen ze. Plotseling wordt ik uit de trein gegooid. Bestemming bereikt. Maar… Waar ben ik eigenlijk?
Aan mij de taak om dat uit te zoeken. Waar ben ik en wat nu? Niemand vertelt de weg!
Reactie plaatsen
Reacties
Ja. Jos. Je bent de trein uitgegooid. Dat betekent dat je het nu zelf uit moet zoeken. Daar is geen TomTom voor die je de weg wijst. Misschien dat je het in samenspraak kan doen met deskundigen of je familie of je gezin. De kans dat je hier in ontspoort is best groot. De goedbedoelde adviezen kunnen wel eens heel anders opgevat worden. Ook hierin zul je de juiste weg moeten vinden. De oncoloog zei tegen jou nu begint het pas. Jammer dat er vanuit het ziekenhuis zo weinig nazorg is misschien. Aan de andere kant zouden de kosten nog meer uit de pan rijzen. Daar moeten we met zijn allen ook op bezuinigen. Je ziet Jos. Ook wij kunnen weinig doen aan je nieuwe weg. Ook hierin zullen we proberen je te steunen en helpen waar we kunnen. Grotendeels zul je zelf het juiste spoor moeten vinden. Dat gaat lukken. Weten we zeker. Af en toe een zijspoortje en een wissel of brug. Maar dat je er komt is geen twijfel. Je hebt tot nu toe genoeg moed getoond. Sterkte. Heel veel liefs uit een stormachtig Yerseke.
Ja, hoe nu verder ? Dat is een ontzettend goede vraag. Je hebt een reis gemaakt die je moest maken om beter te worden en nu je op het eind van die reis bent aangekomen en "beter" bent uitgestapt weet je niet waar je bent. Daar heb je hulp bij nodig. Zeer zeker ! Je kunt het ook zelf uitzoeken en als je er dan niet uitkomt kun je altijd om hulp vragen aan wie dan ook. Maar je moet dan wel de "juiste(n)" treffen die jou die weg gaan vertellen. We hopen dat je "die weg" zult gaan vinden anders zou ik als ik jou was toch snel eens contact opnemen met het ziekenhuis om te vragen hoe het zit met de nazorg, die ook al door je vader en moeder genoemd werden, las ik in hun blog. Het is een reis geweest waarin je zonder dat je er om hebt gevraagd in terecht bent gekomen en nu ben je op de plaats van bestemming eruit gegooid en weet niet waar je bent. Verwarrend ! Vraag hulp en die moet er gewoon zijn. Wij kunnen dat makkelijk zeggen maar nu komt voor jou eigenlijk "de slachtofferhulp" in de vorm van ziekenhuis nazorg en we nemen aan dat die er toch wel zal zijn.We wensen jou en Tamara en de kinderen héél véél STERKTE !!!!!!!!!!!!!!