Gisteren schreef ik over motivatie. Eerder schreef ik dat ik al twee maanden kankervrij ben. Vandaag combineer ik die twee in mijn hoofd. Ik ben al meer dan twee maanden achter elkaar ziek. Misschien… Heel misschien… Is het dan niet zo gek dat je motivatie even wat minder is Jos!
Tegelijkertijd twijfel ik of het een gebrek aan motivatie is. Ik wil niets liever dan weer gewoon mijn leven oppakken van vorig jaar. Lekker zorgeloos naar mijn werk gaan, lekker zorgeloos mezelf voorbereiden op de schaatstocht in Zweden en lekker zorgeloos mijn ding doen.
Het leven was onschuldig toen. Iedereen gaat een keer dood, dat weet je. Maar het overkomt altijd een ander. Zelf wordt je honderd. Minstens. Tot ik ineens met mijn eigen sterfelijkheid geconfronteerd werd. Je wordt zomaar geen honderd. Daarvoor moet je veel geluk hebben. Dat wist ik toen stiekem ergens in mijn achterhoofd, maar tegenwoordig weet ik dat zeker!
Als ik had geweten dat de operatie om het stoma op te heffen zo tegen zou vallen had ik die niet zo vlug achter de vorige gepland. Dan had ik eerst een paar goede dagen willen hebben. Dagen waarop ik mezelf echt goed voel en energie heb. En dan had ik mezelf beter voorbereid op de operatie.
Nu kan ik me niet voorstellen hoe het is om echt fit te zijn. Te kunnen doen wat je wil. Vandaag ben ik met Joyce naar de zwemles geweest. Toen ik terugkwam was ik bekaf. Vroeger deed ik dat erbij…
Reactie plaatsen
Reacties
Pittig de periode waar je nu in zit Jos. Ik kan me heel goed voorstellen dat het knaagt aan je gevoel en motivatie. De laatste loodjes wegen ook dit keer zwaar. Gezond en toch niet fit levert tegenstrijdige gevoelens op denk ik. Hou vol maatje. Er is al veel van je gevraagd maar dit ga je, hoe moeilijk het is, ook klaren. Het doet me denken aan een hele zware schaatstocht onder slechte omstandigheden: koud, winderig en slecht ijs. Als schaatser start je met hoge verwachtingen, gedurende zo’n tocht vraag je je herhaaldelijk af waar je in godsnaam aan begonnen bent en kom jezelf herhaaldelijk tegen. Maar het halen van de finish overtreft alles. Sterkte, hou vol. Het gaat jou lukken. De finish komt in zicht. Sportieve schaatsgroet Peter
Ja, vroeger deed je dat erbij.......maar nu kan je dat nog niet . Maar er komt een tijd , straks, dat je dat weer wel kan en dat heeft z'n tijd nodig en daarvoor heb jij ook je rust nog nodig en ook geduld heb je nodig. Ik lijk nu wel " de wijzende vinger" maar ik bedoel het goed. dat snap je ook wel. Er is zoveel met je gebeurd en eer nu alles weer op die rails van die trein staat en die grote puzzel helemaal af is dan kun je weer doen wat je wil. Dan kun je alles weer doen wat je voor 16 maart ook kon. Laat je helpen, door wie dan ook. Je komt er heus wel maar het heeft allemaal z'n tijd nodig. We wensen jullie, als gezin, heel veel STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!!!!