Eén stap terug. De laatste weken ging het eigenlijk best goed. Ik heb wat meer uren gewerkt en dat ging goed. Eigenlijk geen klagen. Maar de afgelopen week viel behoorlijk zwaar. Waarom? Geen idee. Ik heb niet meer gedaan dan anders. Zelfs minder, de ijsbaan is dicht dus ik heb weinig gesport. Toch merkte ik vooral dinsdag en zaterdag dat ik nog niet hersteld ben.
Al sinds de eerste chemokuur merk ik dat ik moe ben. ‘Zombie modus’ was het toen. Gelukkig is het zo erg niet meer, maar de gevolgen zijn nog steeds merkbaar. Nu zou ik het gevoel omschrijven als op vrijdagmiddag in de bank ploffen na een zware werkweek. Geestelijk moe. Niet direct dat je wil slapen, maar jezelf fit en fris voelen is anders. Er komt dan weinig mij en ik ben niet de gemakkelijkste persoon om mee om te gaan.
Het lastige voor mij en mijn gezin is dat die moeheid totaal onvoorspelbaar is. Ik kan me ’s ochtends om 10 uur goed voelen en om 11 uur in de bank ploffen om daar de rest van de dag niet meer uit te komen. Het is een grillig patroon en ik voel het niet aankomen. Er is wel een relatie met drukte, maar niet een voorspelbare. Soms heb ik een drukke dag gehad en voel ik me de volgende dag goed.
‘Het kost gewoon tijd’. Ik weet het, maar stiekem baal ik. Het liefst voel ik me elke dag goed. Wie eigenlijk niet…?
Reactie plaatsen
Reacties
Da's jammer, twee voor en één achteruit ! We denken ook even met je mee en denken ook dat het gewoon tijd kost om weer helemaal "de oude Jos" te worden. Natuurlijk wil je weer van alles zonder een pijntje of moeheid te voelen maar daar zul je nog wat geduld voor moeten opbrengen Jos. Het is dus af en toe een "Up and down" situatie. We hopen dat het langzaam naar een volledige "UP" situatie zal gaan en dat zal nog tijd nodig hebben. Veel succes, veel beterschap en ik blijf het gewoon roepen: heel veel STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!