Tam: "Achtbaan"

Wat een achtbaan hebben we achter de rug, eentje waar we nu op terug kunnen kijken. De tijd om dit te doen is er alleen weinig, soms kijk ik op de blog waar we vorig jaar mee bezig waren en komen de herinneringen terug. Het is zo een onwerkelijke periode geweest waarin we geleefd zijn. Maar waarin we toch elke keer weer heel bewust alles zelf in de hand hebben gehouden. Naast het ziek zijn van Jos ging ik een proces door op de opleiding, waarin veel dingen me duidelijke zijn geworden. Jos zijn ziek zijn en het proces wat we afgelopen jaar hebben gelopen heeft er voor gezorgd dat ik mijn persoonlijke proces in de opleiding intensiever heb doorlopen. Het was een hele persoonlijke opleiding, waarin je jezelf tegenkomt op alle vlakken. Wat je ontzettend kwetsbaar maakt en wat ik nu ook weer heb doorleeft, waardoor ik me nu heel sterk voel en de droom die ik had voordat ik de opleiding begon steeds meer werkelijkheid aan het worden is. Ik wilde zo graag meer betekenen voor de kinderen in de gezinnen waar ik kwam. Door hun in hun kracht te zetten en te zien, waardoor ze krachtiger door het leven zouden kunnen gaan. Ik kan zeggen dat ik dit tijdens mijn stage gedaan heb met de twee kinderen die ik behandel. Hoe lastig het ook was ik ben altijd dicht bij mezelf gebleven en ben de moeilijke dingen niet uit de weggegaan. Ik voel me nu zekerder in mijn visie die ik had hoe ik met mensen om wilde gaan en dan voelt het alsof alles van zelf gaat. Zo had ik gisteren een sollicitatie gesprek, waarbij het gevoel vanuit beide kanten zo goed was dat ik per 1 juni de kans aangrijp om als speltherapeut aan de slag te gaan op zzp basis. De achtbaan gaat verder en deze ervaring van afgelopen jaar gaat erbij in mijn rugzak.