Jos: "Lange dag"

Zo… Zit je dan. De vorige keer dat ik me zo voelde was toen ik wist dat ik kanker had. Gek eigenlijk. Nu weet ik niet eens zeker of ik wel kanker heb. Maar ik… We… Gaan weer door dezelfde achtbaan. Jos is ziek... Of niet… Of wel?

Door mijn hoofd gaan alle scenario’s. Maar de hoofdgedachte is: “Oh nee, niet weer! Mag ik gewoon mijn normale leven opbouwen? Gewoon aan het werk en gewoon genieten van alles wat er om me heen gebeurt? Het gaat net zo goed!”

Maar nee, tot ik de uitslag van de CT-scan heb is mijn leven niet normaal. En daarna? Geen idee. 2018 stond in het teken van opbouwen en de volgende klap incasseren. Door alle operaties, chemo’s en bestralingen heen. Ik was zo blij dat ik 20 november eindelijk de laatste operatie onderging. Het voelde gek om niet weer te hoeven incasseren. Op een vreemde manier verwachtte ik de klap, waarschijnlijk omdat ik die elke keer gehad heb.

De klap kwam niet. Sporten ging goed, werken ging goed en mijn leven begon weer redelijk op de rit te komen. En dan brengt 1 telefoontje alle onzekerheid weer terug. En zo wordt het een verschrikkelijke, lange dag.

Met een enorm hoogtepunt. Joyce had groot optreden op school en ze speelde de hoofdrol. Een molletje met een drolletje op haar hoofd. En ze deed het geweldig!

Klotekanker!