Wat ik het meeste mis de afgelopen periode is om even mezelf dichtbij Jos te nestelen en me veilig en oké te voelen. Dagelijks krijg ik nog berichten van mensen om te vragen hoe het met me gaat echt heel fijn! En dan begin ik mijn antwoord met Mwhah en dat het missen van Jos elke dag sterker word. Er gaat geen uur voorbij, waarbij hij even of langer in mijn gedachten is. Alles gaat door, maar dan anders en zonder de actieve aanwezigheid van Jos. Overal kom ik mooie herinneringen tegen aan hem, maar ook op momenten dat er iets heel naars gebeurd is het gemis ontzettend. Ik geef de kinderen dan een extra knuffel, maar eigenlijk wil ik dan even dicht tegen Jos aankruipen en me veilig voelen.
Het er even samen over hebben hoe heftig de situatie is en dan er weer kunnen zijn voor de kinderen en enorm dankbaar zijn dat dit alles ons gegund is. De afgelopen periode besef ik me pas hoe snel alles is gegaan, nadat Jos me vertelde dat hij voelde dat er iets kapot was in zijn lichaam en dat de kanker hier iets in te maken had. Nog geen 5 weken later blaast hij in het bijzijn van mij en Joyce zijn laatste adem uit en houden we elkaars hand vast die ik nadat hij was overleden niet meer los wilde laten. Ik heb de huisarts gevraagd om hier een foto van te maken en toen pas kon ik mijn hand uit die van Jos halen. Nu ik dit typ lopen de tranen over mijn wangen en is het gemis er weer even heel intens ♥♥♥
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Tamara, Toen jullie al afscheid hadden moeten nemen van Jos (alle blogs altijd gevolgd) mijn man was een collega van Jos zijn vader. In die periode zat ik in het proces naar het einde en afscheid van mijn dochter met MS. Heel heftig dat je kind je voor gaat, mijn enige troost is dat ze niet meer hoeft te lijden, Het geplande afscheid was bewust gekozen op 5 Mei, de dag van de bevrijding! Ik besef hoe je je voelt en houdt me ook
Maar net staande. Heel veel sterkte, je doet het echt goed!! Lieve groet Lydie
Lieve Tamara,
Wat een groot gemis en enorm verdriet. Ik leef zo met je mee, het is inderdaad bizar hoe snel en intens de laatste weken zijn gegaan.
Je mag meer dan trots zijn op hoe je het doet, heel veel liefs en kracht van ons,
Karin
Jee wat een intens verhaal is dit weer.
Maar ook een zeer dierbare en kostbare herinnering van elkaars hande zo vast houden, want dan beseft de persoon in kwestie dat hij r niet alleen voor staat.
Blijf dit alles vooral koesteren.
Denk niet dat jullie het beter hadden kunnen doen.
Lieve Tamara ,met tranen in m,n ogen dikke keel je blog gelezen.zoveel verdriet in zo,n jong gezinnetje.je mag trots zijn op jezelf zoals je de ballen in de lucht hou diep respect voor je .liefs van ons
🤍🤍🤍🤍
Pff, Tamara. Wat kun je het toch goed omschrijven. Dat even veilig voelen, gewoon even samen zijn. Dat gemis. Je zult het nog vaak gaan ervaren, deze pijn, dit verdriet. Het laat allemaal zien hoe mooi het is wat jullie hadden. Je bent een ontzettend sterke en krachtige vrouw. Jos zal altijd een onderdeel van je leven blijven. Hij leeft voort in jou en de kinderen.
Ik zou je graag willen zeggen dat het gemis minder wordt, maar helaas is dat niet waar het wordt helaas alleen maar groter is mijn ervaring maar je bent goed bezig samen met de kinderen en ik wens jullie heel veel sterkte en kracht voor de toekomst. Liefs van (O)ma
Ach lieve Tamara, ook mijn tranen rollen nu....ik voel je verdriet als ik je verhaal lees. Hele dikke knuffel. Denk meteen aan een knuffel van knuffelmakers ook voor jou, zodat jij ook Jos even stevige kan knuffel. Heel veel sterkte. Dikke kus, Dayenne
Ach Tamara..... wat verdrietig om hem zo te moeten missen..... wat een leegte zul je ervaren, ongekend..... heel veel liefs Esther!