Een lach en een traan

Wat ligt geluk en verdriet toch dicht bij elkaar. Net na het overlijden van Jos ervaarde ik dit ook al zo. Er gebeurde zoveel bijzondere dingen waar we soms zo om moesten lachen, maar er was ook veel verdriet van het gemis om Jos even vast te kunnen houden en om de mooie momenten mee te delen. Afgelopen weekend was ik voor het eerst helemaal alleen zonder Jos en zonder de kinderen. De kinderen waren het weekend in Yerseke waar het feest was, met een kermis en mooi weer. Het derde weekend in augustus was voorheen altijd Mosseldag en dat bracht bij mij veel dierbare herinneringen boven, terwijl ik zelf in Tilburg was.

Wat doe je dan als je al een dag eerder alle ruimte hebt voor je zelf. Ik ben vrijdag avond uit eten geweest in de stad en heb de skaters van het F.E.E.S.T evenement uitgezwaaid en daarna nog een drankje mee gedronken. Ik had er zin in, maar vond het ook wel een stap om op de fiets te stappen en alles over me heen te laten komen. Onderweg komen veel herinneringen terug van toen ik zelf mee ging skaten. Waarvan 1x samen met Jos en met zijn vader, mijn eerste keer waarbij ik nog weet dat het remmen me nog niet al te best afging en we net van het viaduct af mochten.

Het was heel fijn om met mensen te zijn die herinneringen ophaalde aan Jos en zelfs dat er nieuwe verbindingen werden gemaakt. Fijn om de verhalen te horen en om even niet de verantwoordelijkheid te dragen van de kinderen.

Zaterdagavond had ik een feestje, waar ik juist bijna niemand dacht te kennen. Al snel bleek dit niet het geval te zijn en zat ik er overal lekker tussen. Het was al lang geleden dat ik wat gedronken had dus het eerste wijntje zorgde al voor een vrolijke babbel. Ook dit was een hele fijne avond, waarbij op de terugweg alleen ik ontzettend geraakt werd in het missen van Jos. De hele weg naar huis kwamen de tranen en dat voelde fijn en verbindend, maar ook heel intensief. Het even niet hoeven zorgen voor de kinderen en zelf mijn tijd in kunnen delen en alle verbindende open gesprekken zorgde ervoor dat er ruimte kwam voor het grote verdriet.

Zondag ochtend had ik afgesproken om samen met een vriend te gaan wandelen en bij Jos langs te gaan. Het was fijn om hier samen te zijn en mijn ervaring van de afgelopen periode te delen en wat meer verdieping in te krijgen wat me gaat helpen op het pad wat voor me ligt. Carpe Diem