Ik voel me iets beter dan gisteren. Dat is een mooi begin van deze blog. Toch valt alles zwaar. Voor mijn gevoel is heel de wereld anders geworden. Ik reageer anders op smaak, warmte, koude, mijn tastzin is anders en mijn gedachten lijken langzamer te gaan. Ook ben ik keimoe.
Doordat alles anders is geworden moet ik mijn grenzen opnieuw definiëren. Aanvoelen wat er lukt en wat niet. Met alles. Op dit moment staat er thee naast me koud te worden. Die thee heb ik net zelf gezet omdat ik merk dat ik dorst heb. Maar ik voel geen enkele prikkeling om die thee ook op te drinken. Ik moet me dwingen een slokje te nemen.
Datzelfde heb ik met eten, drinken, communiceren en bewegen. Heel vreemd voor mij om te ervaren. Als de kinderen rennen gaat alles langs me heen. Mijn hersenen verwerken simpelweg de prikkels niet snel genoeg.
Maar als ik me dwing iets te doen lukt het wel. Wat, geen zin in thee. Drinken! En na de eerste slok smaakt de tweede al iets beter. Zo ook met wandelen. Na het avondeten nog even de deur uit. Met frisse tegenzin. Maar na de eerste 100 meter gaat het al wat beter. Blijven doen dus.
Ik ervaar de chemo als een enorme uitdaging. Vanwege het gevecht tegen de kanker. Maar ook vanwege het gevecht met mezelf. Constant mijn grenzen opzoeken en verleggen. Anders verslaat de chemo mij.
Reactie plaatsen
Reacties
Je hebt precies verwoord hoe we je gisteren ervaren hebben Jos. Je had het niet beter kunnen omschrijven en wij hadden het zo niet kunnen vertellen. Simpelweg omdat we niet kunnen voelen wat er in je omgaat. Fijn dat je het zo goed uitlegt. Liefs pa en ma
Precies Jos zo is en doe je het goed. Ik wist geen woorden te vinden. Je bent een kanjer zet hem op zeker het lopen is van groot gelang vooral voor de, zenuwbanen. Zet hem op hou je taai. Groetjes van hier
Wat mooi je blog, Jos. Goed dat het je lukt je grenzen op te zoeken en te verleggen. Wat komt er veel op je af. Sterkte. Een lieve groet vanuit het Zeeuwse.
Sterkte Jos. Het gaat je lukken.
Helemaal mee eens met Johan - je kunt het!