Tam: "Super Team"

Wat blijft het elke dag een verrassing hoe het met ons gaat. Gisterenavond zat ik er opeens helemaal doorheen en kwamen alle en kon ik niet ophouden met huilen, alles van de afgelopen periode kwam er weer uit. Super fijn dat dit gebeurd, maar ook heel heftig om de emoties zo sterk te voelen.

Door alle emotie en het slechte slapen daardoor was ik vandaag helemaal op. Jos daarentegen voelde zich juist energiek vergeleken met de afgelopen periode na zijn chemo. Dat was voor mij heel erg fijn om samen even te gaan zitten om het voor mij op een rijtje te zetten en er samen bij stil te staan hoe pittig het ook voor mij is. Toen merkte ik ook pas hoe lastig ik het vind om veel dingen alleen te doen en niet even te kunnen overleggen.

Vandaag zijn we samen op pad gegaan voor een kussen en wat was het fijn om dit samen te doen en er echt even de tijd voor te nemen en te kunnen sparren. Ik heb een heel fijn kussen gevonden wat precies bij me past inclusief de actie. Voor 1 kussen betaalde ik meer dan voor 2 kussens, nu gewoon twee kussens rijker en nog goedkoper als dat ik maar 1 kussen had gekocht. Jos vond het kussen juist helemaal niks en is geslaagd in een andere winkel voor een ander fijn kussen.

Ik moest denken aan de verpleegster die we in het ziekenhuis hadden toen Joyce werd geboren, zij zei tegen ons dat ze ons een super team vond. Dit om hoe we samen omgingen met de situatie rondom Joyce die na haar geboorte een week in het ziekenhuis moest blijven, omdat ze haar suiker niet goed op pijl kon houden. En het is zo we zijn een super team, we zijn zo verschillend maar toch ook weer niet.

Toen kwam ik op Facebook dit stukje van het Luizter verhaal tegen van Jolanda en Jorgen wat me zo ontzettend raakte …..