Jos: "Langzaam aan"

Heel. Heul. Echt heeuul langzaam aan. En als je nu denkt langzaam aan, denk dan nog veel langzamer. Maar het komt het iets terug. Ik merk dat het diepste gedeelte van de tunnel voorbij is. Waar ik dat vooral aan merk is mijn eetlust. Die komt een klein beetje terug. Bij vlagen. Vooral zoete dingen gaan er redelijk in. Ooit ga ik wel weer gezond eten. Voor nu ben ik blij dat ik weer ergens zin in heb. Kom maar op met die zooi.

De gevoeligheid voor kou in mijn handen is er nog steeds. Gelukkig wordt het buiten warmer, dan heb ik er minder last van. Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Ik heb veel meer last van de koudetintelingen dan de eerste twee chemokuren. De tintelingen worden veroorzaakt door de chemo die ik via het infuus krijg. En de tintelingen kunnen blijvend zijn. Het is schade aan de uiteinden van de zenuwen.

De oncologiefysiotherapie heb ik vandaag voor de derde keer achter elkaar af moeten zeggen. Daar baal ik van. Vorige week maandag was ik te laat terug uit het ziekenhuis. Daarna heb ik teveel last van de chemo. Sporten afzeggen doet pijn. Als ik ook maar enigszins de kans krijg om te gaan, ga ik. Zo gedreven ben ik wel. Maar vanmiddag heb ik in plaats van sporten mijn bed opgezocht. En dat is precies… Wat ik nu ook ga doen!

Ps. Vandaag was de laatste dag voor Joyce en Joey op Het Groene Spoortje. Het agrarisch kinderdagverblijf waar ze heerlijk hebben genoten van al het moois van het platteland, zo dicht bij de stad. Echt het einde van een tijdperk. Jammer dat ik niet bij het tuinfeest kon zijn. Alle medewerkers enorm bedankt!!!