Vanmorgen vroeg staat de bestraling op het programma. Ik ga alleen. Het is ongekend rustig in de spits en na een kleine 40 minuten rijden sta ik geparkeerd. Lang leve de zomervakantie. Onderweg drink ik een halve liter water en ook bij het ontbijt drink ik voldoende. Ik houd hetzelfde ritme aan als gisteren, toen ging het perfect.
Nu niet… Als ik naar binnen wordt geroepen merk ik dat ik in de verste verte nog geen aandrang heb om te plassen. Ik overweeg om het de radiotherapeutisch laboranten te vertellen, maar dat doe ik niet. Mijn blaas moet toch wel vol zijn, kan niet anders. Als ik goed mijn best doe zou ik misschien best kunnen plassen.
Uit de mini CT-scan blijkt dat mijn blaas inderdaad te leeg is. Over een kwartier mag ik terugkomen voor een nieuwe poging. Stiekem schaam ik me. Maar de radiotherapeutisch laborant zegt dat we nu eenmaal geen robotjes zijn. Klopt, maar ik wil voor beide partijen dat het zo vlot mogelijk verloopt.
Zodra ik weer in de wachtkamer zit merk ik dat ik moet plassen. En dan gaat het ineens heel hard. Als ik naar binnen wordt geroepen sta ik op klappen. Ik overweeg om te vragen of ik over drie kwartier nog een keer mag proberen. Maar de scan en de bestraling duren maar tien minuutjes. Moet te doen zijn. Vraag niet hoe, maar het is te doen… Zodra de bestraling klaar is ren ik naar het toilet. Net op tijd!
Reactie plaatsen
Reacties
Ja, de ene keer zal nu eenmaal beter gaan met een volle blaas krijgen dan de andere keer. We kunnen ons een klein beetje voorstellen hoe die tien minuten met volle blaas waren maar jij hebt het ondervonden en precies wat je schrijft: "Net op Tijd". Heel veel STERKTE !!!!!!!!!!