Jos: "K-k-k-koud"

Normaal kan ik best goed tegen kou. Vorig jaar schaatste ik bij temperaturen rond het vriespunt in mijn dunne schaatspakje. Na anderhalf uur zag mijn buik een beetje rood, maar echt koud had ik het niet…

Nu wel. Ik ben veranderd in een koukleum. ’s Nachts trek ik de dekens ver over mij heen. En overdag krijg ik het maar niet warm. Koude handen en zelfs met een sweater aan krijg ik mijn interne thermometer niet stil. Nu is het ook wel plotseling koud geworden. Maar zo koud?

Ik moet er echt aan wennen. Ik ben nog steeds moe. Ik kan niets hebben en ik moet mezelf echt vooruit slepen. Daar komt de kou bovenop. Het is ook moeilijk te zeggen hoe het komt. Is het de operatie? Is het de chemo? Combinatie? En maakt het eigenlijk uit? Ik zou graag weten hoe ik er weer vanaf kom!

Voor nu gaat dat er vanaf komen minder snel dan ik zou willen. Er is veel gebeurd met mijn lichaam. Daar moet ik op focussen. Geen wonder dat het vreemd aanvoelt allemaal. Ik moet mijn eigen advies aannemen. Op mijn werk focus ik altijd op kleine verbeterpunten. Verbetering met babystapjes is ook verbetering. Focus daarop en breidt het uit!

Is er ergens vooruitgang? Jazeker! Mijn huid is minder pukkelig aan het worden en mijn buik voelt steeds minder kwetsbaar. Er zijn wel verbeteringen… Ik verplicht mezelf daarvan te genieten. De rest komt later wel! Dan maar rust nemen en de kachel aan!