Ik vind de periode na de operatie een van de moeilijkste periodes van mijn ziekte. Tuurlijk ben je blij en alle berichten zijn positief. Maar wat ik lastig vind is dat ik totaal geen energie heb. Ik heb me vanmorgen even met Tamara en Joey naar een bos hier in de buurt gesleept. Een klein uurtje gelopen. Dat was erg leuk, maar dat is dan ook alles wat erin zat vandaag. Ik kap simpelweg om!
Het lukt me ook niet om iets te doen met de kinderen. Ik kan niet tegen hun prikkels. Zodra ze iets te druk zijn haak ik af. En daar baal ik enorm van, want kinderen horen een beetje lawaai te maken. Dat wil ik niet in de weg staan. Tel daarbij op dat het weer vandaag niet uitnodigt om een wandeling te maken en dat het k-k-koud is. Dan is het beeld zo ongeveer compleet. Dit is een zware periode voor mij.
Het vervelende is ook dat eigenlijk alles goed zou moeten zijn. Bij de chemo weet je dat je een paar zware weken ingaat. Bij de bestraling ook. Nu na de operatie en de positieve berichten daarna verwacht je een betere periode, en het is lastig voor mij dat die nog niet komt. Misschien wil ik te veel en te snel, maar ik zou zo graag weer de energie hebben om iets te ondernemen. Even mezelf zijn. Even los met Tam en de kinderen! De laatste loodjes…
Reactie plaatsen
Reacties
Hou je taai Jos. Dit zijn hopelijk de laatste maar ook taaie loodjes. Die wegen vaakst het zwaarst. Bewonder je. Je bent een echte bikkel en een mooi voorbeeld voor velen.
Sportieve groet, Peter
las net je blog al is het moeilijk geef alles de tijd als je dan achteraf kijkt is het beter te behappen en jongen petje af hoe je het doet alleen maar te afentoe je terug trekken is helemaal niet erg gr. de louwsen
Je hebt al veel meegemaakt vanaf half maart en nu ben je veel aan het doormaken. Het opknappen gaat je te langzaam.......ja.....maar alles wat ze met je hebben gedaan heeft ook weer tijd nodig om de gezonde Jos van voor half maart weer boven water te laten komen. We denken dat dit allemaal veel tijd nodig heeft en binnenin jou begint er dan zo'n motortje te draaien dat maar niet op gang wil komen. Maar dat motortje heeft ook z'n tijd nodig. Ja, Jos, het is allemaal makkelijk gezegd als ik hier achter dat toetsenbord zit en je even schrijf/blog en je vertel dat je geduld zal moeten hebben. Ik heb het al meer geschreven: wij, Marieke en ik, leven ontzettend met jou en Tamara en de kinderen mee maar wij kunnen niet voelen en denken wat jij allemaal nog meer voelt en denkt. We hopen, uit de grond van ons hart, dat alles en dat zal nog veel tijd nodig hebben ( misschien ) en misschien gaat het volgende week iets sneller, maar het zijn, zoals jij schrijft DIE laatste loodjes die zo zwaar wegen. We hopen dat die loodjes steeds minder zwaar gaan wegen en dat je rustig aan weer goed gaat opknappen. We denken aan jullie en wensen jullie allen heel veel STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!!