Jos: "Ode aan de verpleegkundigen"

Er wordt opgezien tegen mensen die computers programmeren. Dat kunnen alleen echte nerds. Maar als programmeur kijk ik mijn ogen uit in het ziekenhuis. Computers zijn gemakkelijk. Ze doen het, of ze doen het niet. Ze klagen niet en er is geen middenweg. Het is aan of uit, nul of één, zwart of wit. Met mensen omgaan is veel moeilijker. Tussen dat zwart en wit zit er bij mensen een enorm grijs gebied. Zeker als die mensen het moeilijk hebben en in het ziekenhuis liggen. En juist dan staat er een groep mensen op. Verpleegkundigen.

Verpleegkundigen staan voor je klaar als je ze nodig hebt. Ze verschonen je bed, wassen je, helpen je met aankleden, verzorgen je wonden, meten je bloeddruk, pols en temperatuur en noem het allemaal maar op. Ondertussen hebben ze ook nog tijd om een praatje te maken en even te ouwehoeren. Het is hard werken, maar dat lijkt de verpleegkundigen die ik heb gezien niet te deren. Echt diep respect, ik geloof niet dat ik het zou kunnen.

Daarom deze lofzang. Voor alle verpleegkundigen van verdieping 5 en 6 van het Catharina Ziekenhuis die hard voor mij gelopen hebben. Maar ook voor alle andere verpleegkundigen. Het lijkt mij een moeilijk, maar mooi en dankbaar beroep. Ik ben in ieder geval dankbaar voor de goede zorgen! Dames en heren verpleegkundigen, bedankt!

Ps. Behalve voor al die verrekte tromboseprikken… Dat zijn minpunten!