“Mwoagh”, of “Naar omstandigheden goed”, antwoord ik vaak op de vraag hoe het nu met mij is. Logisch ook, ik ben nog lang niet hersteld. Maar als ik terug kijk gaat het nu een stuk beter met mij dan twee weken geleden. Alles is zich aan het normaliseren. Ik ben aan het herstellen.
Dat wil niet zeggen dat ik er al ben. Mijn energieniveau is nog steeds ver beneden wat ik gewend ben van mezelf. En de rechterkant ter hoogte van mijn buik voelt af en toe beurs. En het vervelendste van alles blijft op dit moment mijn ontlasting. Ik kan nog niet van mezelf op aan. De consistentie blijft heen en weer gaan tussen ‘vleessaus’ en ‘kipnuggets’. Een keer worst of maiskolf fabriceren blijft een droom. (Voor degene die nu denken waar heeft hij het over, deze termen stonden op de stoelgangkaart die de chirurg mij voorlegde.)
Toch wil ik graag kijken naar wat er goed gaat. Allereerst tel ik nog steeds mijn zegeningen dat ik nu tweeënhalve maand kankervrij ben. Het blijft vreemd voor mij om dat te zeggen, maar ik heb kanker gehad. Tuurlijk kan het altijd terugkomen en blijf ik de komende vijf jaar onder controle staan, maar deze tumor is operatief verwijderd. Ook is mijn stoelgang is veel vaker vast, de pijn is nagenoeg verdwenen en ik merk dat de energie langzaam wat terug komt. Ik heb de stijgende lijn te pakken. Mijn vooruitzicht is volledig herstel!
Reactie plaatsen
Reacties
Gelukkig dat er positieve dingen klinken uit de binnenste gewelven van je darmen. Je stoelgang is goed en de pijn is bijna verdwenen. Jos, het heeft allemaal z'n tijd nodig en daar zul je geduld voor moeten opbrengen maar de vooruitzichten zijn goed ! Veel beterschap en heel veel STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!