Afgelopen zondag hadden we de jaarlijkse familiebijeenkomst van de ‘Slabbies’. De Slabbies doen het op een aantal statistieken uitzonderlijk goed. Vier op de tien mensen hebben een familieruzie. De acht broers en zussen zien elkaar regelmatig. Minstens een op de drie huwelijken strand maar bij de broers en zussen geen echtscheidingen. Ook krijgt een derde van de mensen te maken met kanker. Zo niet bij de Slabbies. Althans, niet bij mijn ooms en tantes. Mijn achternichtje en ik zijn de uitzonderingen in de familie.
De familiebijeenkomst bestaat uit een hapje, een drankje en een potje ouwehoeren. In totaal zijn we met 40 à 50 man. Behoorlijk druk voor mij. In het begin ging het boven verwachting goed, maar aan het eind van de middag zat ik er doorheen.
Toen we weer in Tilburg waren kreeg ik last van krampen en had ik niets meer te vertellen. Ook de maandag erna was ik niets waard. Ik had in mijn hoofd om maandagochtend de ijsbaan nog even op te zoeken, maar ik ben wijselijk thuis gebleven. Pas dinsdagavond stond ik weer op het ijs.
Die moeheid blijft de moraal van mijn herstelperiode. Soms gaat het boven verwachting goed, maar soms valt het vies tegen. Het blijft terugkomen. Het blijft trouwens een aparte moeheid. Het is niet dat ik heel de dag slaperig ben, maar vooral dat ik geen energie heb en dingen langs me heen gaan. Ik ben net niet ‘in control’. 2019 wordt het jaar van mijn herstel.
Reactie plaatsen
Reacties
Zondag konden we met eigen ogen het verschil zien bij je; van veel praten en actief erbij zijn zag ik je veranderen in een veel stillere Jos. Vooral je ogen vertelden een eigen verhaal. Ik vind het fijn dat je er toch bij was. Ik vind deze familie-bijeenkomsten belangrijk. Sommige mensen zie je dan en het is dan ook goed. Hopelijk ben je er volgend jaar fris en fruitig weer bij!
Ja,leuk hè, zo'n "familienieuwjaarsbijeenkomst". Je hoort nog eens wat. Precies wat je schrijft : de één heeft ruzie met die en de ander z'n huwelijk loopt op de klippen. Allemaal gezellige dingen, maar het is ook wel weer leuk, zeker voor jou en Tamara en de kinderen om ze allemaal dan toch weer eens te zien. Degenen die ruzie hebben met elkaar gaan toch een eind uit elkaar zitten, ha, ha, ha, !!!!!!!!! Maar even alle gekheid van dat stokje af: " Jammer dat die moeheid steeds maar z'n kop op blijft steken maar de dokter had toch ook gezegd, als ik me goed kan herinneren, dat het wel 3 tot 6 maanden zou duren eer alles in jouw lichaam weer z'n plaats zou hebben gevonden. Dat "Lar-syndroom ?" Sorry, als ik het fout heb maar we denken dat je nog een zee van geduld moet hebben. Dan wordt die zee een meertje en dan wordt dat meertje een kleiner meertje en dan wordt dat meertje een plasje en als het dan lekker wordt is dat plasje weg en waarschijnlijk ook die aparte moeheid. Het vliegt nu maar net zo door m'n hoofd. Alles maar dan ook alles heeft z'n tijd nodig, ook jouw herstel Jos ! Veel succes en héél véél STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!