Jos: "Het telefoontje"

We zijn aan het avondeten. Ik heb haast, want ik heb zo schaatstraining. Mijn telefoon die naast mij ligt begint te trillen. Eigenlijk wil ik niet kijken, we zijn tenslotte aan het eten, maar ik ben toch nieuwsgierig. “Het ziekenhuis…”, zeg ik tegen Tamara terwijl ik richting de gang loop.

“Ik zag jou scans voorbijkomen”, zegt de chirurg, “Dus ik dacht ik bel even met de uitslag. Op de scans zijn geen afwijkingen gevonden, alles ziet er normaal uit.”

“Wow”, stamel ik. Ik ben een overdonderd. Door het goede nieuws en door de chirurg. Ze weet waarschijnlijk uit ervaring dat mensen nieuwsgierig zijn naar de uitslag. Wat goed dat ze aan het eind van de dag de uitslag doorbelt!

De chirurg verteld verder dat ook de tumorwaarden in mijn bloed goed zijn. De vorige keer dat dit gemeten was zat de waarde op 6,8 en nu op 4. Alles onder de 5 wordt als goed gezien. Aan het eind van het gesprek vraagt de arts of ik de geplande afspraak volgende week vrijdag door wil laten gaan. Mijn antwoord is bevestigend. Ik wil de plaatjes graag zelf zien én ik wil haar bedanken dat ze zo attent is om te bellen. Wat een geweldige service!

Wederom een goede uitslag. En wederom bedenk ik mij onmiddellijk hoeveel geluk ik heb. Als ik om me heen kijk besef ik me eens temeer dat deze goede uitslag niet vanzelfsprekend is! Jade, Joost, Frank en al die anderen…