Jos: "Herkenning"

“Laat de deur maar open”, zegt ze als ik ‘haar’ kamer in loop. Ze wijst me op een stoel waar ik mag gaan zitten. Ik stroop mijn mouw op in de tijdelijke prikpoli in het ziekenhuis. De röntgenfoto van mijn longen en de echo van mijn lever en andere organen zijn net gemaakt. Ik ben half in gedachten verzonken omdat de scans toch wel impact hebben op mij. De patiënt voor mij loopt naar buiten.

“Heb ik u niet al eens geprikt?”, vraagt ze terwijl ze naar mij toe komt lopen. Voor mij staat een breed glimlachende vrouw met een hoofddoek, ongeveer vijfenveertig jaar oud. “Klopt”, zeg ik. En ik vraag haar hoe het kan dat ze mij herkent uit al die duizenden mensen die ze geprikt heeft. Het antwoord hierop weet ze zelf ook niet. Ik vind het ongelooflijk.

Terwijl ze me prikt hebben we een leuk gesprek. Dat hadden we de vorige keer ook. Als ik het goed heb heeft ze mij twee keer eerder geprikt. Ik vertel haar dat dit mijn eerste controle is nadat ik darmkanker heb gehad. En dat ik toch wel benieuwd ben naar de uitslag nu.

Met een lach op mijn gezicht verlaat ik de prikpoli. “Het allerbeste”, roept ze me na. Onderweg naar de parkeerplek ben ik alweer in gedachten verzonken. Als ik terugdenk aan het prikken denk ik aan een bijzondere, breed glimlachende vrouw met een hoofddoek op en verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Wat een mooie persoonlijkheid!