Vanavond is het zover. Dan heb ik mijn praktijkbeoordeling en het verdedigen van mijn portfolio. Als dat niet faliekant mis gaat kom ik straks thuis met een diploma op zak. Gecertificeerd schaatstrainer.
Maar die tien minuten les geven en het bespreken van mijn portfolio valt allemaal wel mee. Morgenavond lig ik onder de MRI-scan. Het maken van de beelden valt wel mee weet ik inmiddels uit ervaring. Gewoon stil liggen en een muziekje luisteren en de rest wordt voor je gedaan. Oh ja, en ik moet even bloed laten prikken. Dat stelt helemaal niets voor… Toch?
Nou, het gaat erom wat er straks op die beelden en in mijn bloed te zien is. Dat vind ik spannend. Vooral omdat ik nu weet dat hoe je jezelf voelt niets zegt over wat ik kan verwachten. Afgelopen juni dacht ik dat ik het bloedonderzoek met vlag en wimpel zou halen. Mooi niet dus!
Toch lukt het mij om te genieten. Juist door gecertificeerd schaatstrainer te worden, het helpen bij het jeugdschaatsen en alle andere dingen die ik doe. Op een vreemde manier is de kans dat ik ziek ben voor mij een motivatie om leuke dingen te doen. Misschien wel zoals ik het liedje van André Hazes: “Leef alsof het je laatste dag is”.
Maar goed. Nu ga ik opschieten. Om half acht wordt ik verwacht bij de ijsbaan. Vooruit, dat is stiekem toch ook een beetje spannend!
Reactie plaatsen
Reacties