Jos: "Eindejaarsblog"

“Nou, dat de kanker maar weg mag blijven. 2018 is een lang jaar geweest, maar in 2019 staat in het teken van herstel.”

Dat zeiden Tam en ik precies een jaar geleden tegen elkaar. Eindelijk verlost van chemo’s, bestralingen en operaties. Niet wetende dat er op dat moment een tumor in mijn lever aan het groeien was.

Het telefoontje waarin de arts mij vertelde dat mijn bloedwaarden niet goed waren kwam halverwege juni dan ook letterlijk als een donderslag bij heldere hemel. Ik voelde me goed, ik was volop bezig om weer terug te komen in mijn werk en ik genoot van het sporten. Hoe kan het dan dat mijn bloedwaarden niet goed zijn?

Toen ik later bij de chirurg zat en ze vertelde dat er op de CT-scan een operabele tumor in mijn lever te zien was, reageerde ik bijna opgelucht. Dezelfde tumor op een andere plek of meerdere uitzaaiingen hadden heel ander nieuws kunnen betekenen. Nu kwam ik er met een operatie vanaf.

En gelukkig ben ik er ook met een operatie vanaf gekomen. Tenminste, van de fysieke kanker. Van de gevolgen van kanker ben ik nog steeds niet af. Dat blijft. Kanker is onderdeel van mijn leven geworden. Ik weet hoe het is om de behandeling tegen kanker te ondergaan. Ik heb pure mazzel dat ik hier nog ben en dat de fysieke gevolgen van de operaties meevallen. Nu 2020 in.

“Hopelijk blijft de kanker in 2020 weg.”, dat zeg ik vanavond tegen Tamara!