“De tijd vliegt.”
“Als je erop terugkijkt lijkt het de dag van gisteren.”
Nou, bij mij niet. Het is vandaag precies twee jaar geleden dat mijn kanker werd ontdekt. 16-03-2018. Er is in die afgelopen twee jaar zo verschrikkelijk veel gebeurd en er zijn zoveel bijzondere momenten geweest dat ik me heel veel dagen kan herinneren. Joyce zei, toen ik nog niet zo lang ziek was: “Ons leven is in ieder geval niet saai.” Gelijk heeft ze.
Een paar bijzondere momenten. De eerste operatie. Een stoma. Ik wou zo graag gewoon chemo of bestralingen. Nee, mijn strijd tegen kanker begon met een stoma. Achteraf goed, maar op dat moment voelde het gek. De eerste keer een infuus laten aanprikken met chemo. Spul in je lijf laten lopen waarvan je weet dat je ziek wordt. Gelukkig hadden we een goede arts die er meester in was om mij aan de praat te houden op een leuke manier. Bij de tweede chemo liep ik de wandelvierdaagse met Joyce. Alles voelt raar en mechanisch, maar we komen bij de finish (leuke foto's). Ook bijzonder was het om 24 Kika te skeeleren. Nog geen 2,5 week na de laatste bestraling. En zo kan ik doorgaan.
Terug naar de tijd van nu. Joyce heeft inmiddels haar zwemdiploma B. 2 jaar geleden vroeg ik me af of ik dat mee zou maken!
Morgen start mijn voorbereiding voor een coloscopie. Het onderzoek waarmee het allemaal begon. Spannend? Jazeker! Maar laat maar komen!
Reactie plaatsen
Reacties