Maandagavond half elf. Midden in de woonkamer ben ik bezig een slag uit het wiel van Tamara d’r fiets te halen. De deurbel gaat. Nu nog?
Ik kijk door het raampje in de deur naar buiten. Een vertrouwd gezicht gelukkig. Voor de deur staat Claudio met een tas in zijn hand. Claudio ken ik via het schaatsen, maar wat doet hij om half elf ’s avonds bij ons op de stoep?
Terwijl hij naar het tafereel met de fiets kijkt drukt hij een kaart en cadeaus in mijn hand. Wow. Ik bedank hem wel 100x, want ik ben echt blij met zijn medeleven en support.
En niet alleen de support van Claudio, maar ook van zoveel anderen. We hebben bloemen van Karen, een boek van Anne, kaarten met persoonlijke berichten (Roel en Ineke, Ada, Anne en Sjaak, Ella en Jaap enz. enz.), telefoontjes, Whatsapp berichtjes en ga zo maar door. En ook op Yese vragen mensen aan mijn ouders hoe het met mij gaat.
Ik kan moeilijk uitleggen hoeveel steun dit geeft. Ik dacht dat ik een techneut was (ben ik ook ;-), maar ik ben ook een mensenmens geworden. Wat enorm gaaf en mooi en ontzettend bedankt allemaal! Ja, ik sta weer voor een behandeling, maar hierdoor weet ik dat ik het niet alleen doe!
Morgenochtend de afspraak met de chirurg. Zodra ik meer weet de volgende blog. Ik hoop dat de behandeling snel kan starten. Voor de tumor maakt het niet zoveel uit, maar ik wil er vanaf!
Reactie plaatsen
Reacties
Een beetje wezenloos zit ik de krant te lezen. Ik ben er niet bij met mijn gedachten. Die dwalen af naar jullie. Ineens dacht ik: "oh ja. Even kijken of Jos nog iets op zijn blog geschreven heeft." Inderdaad. Je hebt iets geschreven. Weer zo mooi Jos. Ook namens ons iedereen heel hartelijk bedankt voor het medeleven. Het is hartverwarmend. Wetende dat Jos en zijn gezin het niet alleen hoeven doen. Met zijn allen gaan we er voor. Liefs Pa en Ma.