Vanmorgen wordt ik uit mijn bed gebeld door school. Joey heeft al 20 minuten een bloedneus. Of ik hem wil komen halen. Ik schiet wat kleren aan en wil in de auto springen… Eerst krabben. Als ik de sneeuw bijna van de auto af heb bedenk ik me dat ik beter een slee had kunnen pakken, dan was ik sneller geweest.
Maar goed, ik haal Joey op bij de conciërge. Zodra hij in de auto stapt zeg hij: “Het is over!”. Maar hij zat nog wel behoorlijk onder het bloed, dus ik neem hem mee naar huis en ik zet ‘m onder de douche. Daarna kleren aan, toch even met de huisarts bellen (hij heeft vaker behoorlijke bloedneuzen) en hij is weer klaar voor school.
In de middag kunnen we terecht bij de huisarts. Dus hup, slee gepakt, Joey opgehaald van de buitenschoolse opvang, op de slee naar de huisarts. Daar blijkt gelukkig niets geks aan de hand. Het advies van de huisarts is eerst de neus te snuiten en dan pas dicht te knijpen.
Tegenover de huisarts kan Joey nog lekker even van een dijkje af sleeën. Maar dan schrik ik van de tijd. Ik moet nog naar de apotheek om trombosespuiten te halen. Net voor het avondeten ben ik thuis. En ik heb mijn schade van vorige week in gehaald. Inmiddels heb ik heel wat meters voor de slee gelopen!
Reactie plaatsen
Reacties