Jos: "Zal ik?"

‘Het is vroeg, een week na de chemo’, denk ik vanmorgen. ‘Maar het is ook mooi weer en ik voel me best goed. Zal ik?’

Zo besluit ik om een stuk te gaan mountainbiken. Ik kijk ernaar uit, maar ik weet ook dat dit een lastige rit wordt. Nu ga ik de impact zien van de chemo. Ik ga (nog) niet kunnen wat ik voor de chemo kon. Dat weet ik. Maar achteruit gaan is altijd lastig. Dat weet ik nog van mijn eerste rondjes schaatsen na de behandelingen in 2018.

Maart 2018, twee dagen nadat ik wist dat ik kanker had, heb ik mijn snelste 100 ronden ooit gereden. Misschien zat er frustratie bij, maar die dag had ik vleugels. Eind december 2018, na 3 chemokuren, 25 bestralingen en 3 operaties ging ik weer schaatsen. Dezelfde groep reed rond en mijn laatste herinnering was dat ik voorop reed. Maar nu haalde ik bij lange na het tempo niet. Dat kwam binnen als een mokerslag en hoewel ik blij was dat ik überhaupt weer op het ijs stond had ik de neiging om te zeggen dat ik niet lekker geschaatst had…

Dat terwijl ik van elke seconde had genoten. Maar een stap terug is niet fijn! Het was wel een wijze les. Kijken naar de vooruitgang na de behandelingen en niet vergelijken met daarvooor. Dat heeft me veel geholpen bij mijn re-integratie.

Ik ben gaan mountainbiken. Ik heb heerlijk gefietst en volop genoten. Maar mijn benen voelden als pudding… Haha!