Jos: "Twee weken geleden"

De operatie is alweer twee weken geleden. Het herstel gaat nog steeds wonderlijk voorspoedig. De operatiewonden zijn mooi genezen en bij sommige begint de korst zelfs al los te laten. Ik beweeg ook weer helemaal soepel. Zelfs mijn rechterarm kan ik helemaal omhoog doen, terwijl daaronder toch een boel sneetjes gemaakt zijn.

Verder had ik vandaag een baaldag. Ik zie iedereen de deur uitgaan en ik blijf weer eens alleen achter. Voor de zoveelste keer. Ik wil, denk ik, weer eens te graag. Dat is mijn valkuil. Ik wil ook gewoon bezig zijn met dagelijkse beslommeringen en me niet druk maken om kanker. Ik ben slecht in ziek zijn, daar vind ik helemaal niets aan!

Het nieuws dat er toch nog kankercellen zitten slaat echt in als een bom. Ik had gehoopt iets meer dan negen dagen in de illusie te leven dat ik kankervrij zou zijn…

Gelukkig helpt het weer een handje mee. De lente beging nu echt te komen! En als ik ’s middags naar beneden loop ligt er een verrassing bij de voordeur. Niet minder dan zes kaartjes om mijn humeur een beetje op te vrolijken. Het werkt nog ook!

Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid reacties die ik van iedereen krijg. Dat maakt echt mijn dag. Mensen die langskomen, mensen die mee gaan wandelen, mensen die mijn verhaal aanhoren, mensen die kaartjes en vanalles en nogwat sturen. Ik wordt er stil van, iedereen enorm bedankt hiervoor.

Neuriënd loop ik de deur uit voor mijn ommetje!