Het is een hard gelag. Weten dat de tumoren sneller terugkomen dan de artsen kunnen opereren. Weten dat al die dingen die ik de laatste 3,5 jaar voor me uit heb kunnen schuiven nu op me af gaan komen. Weten dat ik dingen moet gaan regelen die ik liever niet regel op mijn 42e. Maar ik moet die dingen gaan regelen…
Wat ik het moeilijkste vind is dat ik er niet kan zijn voor Joyce en Joey op de belangrijke momenten in hun leven. Ik ben er niet bij als ze een studiekeuze moeten maken, ik ben er niet bij als ze hun eerste vriendje of vriendinnetje krijgen, ik ben er niet bij als ze uit huis gaan en daar had ik zo graag als papa bij geweest. De kinderen bijstaan met mijn wijsheden en met de onzin die ik uit kan kramen. Het leven is hard.
Ik had er ook graag geweest voor Tam. Die is al veel te vaak kapitein en schipper geweest op ‘Huize de Bel’ en die gaat nog veel meer voor haar kiezen krijgen.
Maar het leven gaat door. Afgelopen weekend heeft Joey z’n zwemdiploma A gehaald. Toen ik in 2018 hoorde dat ik kanker had startte Joyce een dag later met haar eerste zwemles en vroeg ik me af of ik erbij zou zijn als ze moest afzwemmen voor haar diploma A. Ik was er bij Joey! Dan prijs ik mezelf gelukkig. Ik heb een mooi leven. Dankzij jullie, alle vrienden om mij heen!!!
Reactie plaatsen
Reacties
Jos, de titel hard is nog zacht uitgedrukt als ik je op de ijsbaan zie schaatsen dan lijkt er niets aan de hand wat een afschuwelijk bericht. Wij hopen met zijn alle dat je nog zoveel mogelijk samen met Tamara en de kinderen kunt genieten, ik wens jou je gezin heel veel sterkte hopelijk zien we elkaar nog vaak op de ijsbaan waar je mij nog vlot voorbij gaat.
Zeg maar gerust, ontzettend hard. Haal eruit wat er in zit voor jou, Tamara en je kinderen. 🍀