Jos: "Doemdenken"

Je horizon slinkt enorm als iemand tegen je zegt dat je niet meer behandeld kunt worden. Je wordt verteld dat je dood gaat. Je voelt je niet lekker, sterker nog, je bent er goed ziek van. Ineens voel je ook vanalles. Ik voelde mijn buik, het plekje in mijn lies. Gedaan, klaar, over…

Of toch niet? Na een paar dagen merkte ik dat ik me eigenlijk best goed voelde. Ik had geen klachten. Het gaf eigenlijk wel rust dat ik niet geopereerd hoefde te worden. Ik kon weer schaatsen voor het schaatsen en niet om me voor te bereiden op een operatie. Ik kon weer mountainbiken zonder die druk en ik reed zomaar uit het niets mijn snelste rondje ooit op SB013. Er viel letterlijk een last van mijn schouders.

Sinds die bewuste 5 november vorig jaar waarop ik te horen kreeg dat de uitslagen van de scans niet goed zijn voel ik me goed. Ik bast van de energie, doe leuke dingen, ga weer werken en niets wijst erop dat ik ziek ben…

Tot zaterdagochtend. Diarree en buikkramp. Dat is het begin. Oh nee… Ik schrik. Tot ik me bedenk dat Joey vrijdag hetzelfde had. Gewoon buikgriep! Zaterdagavond stond ik weer op de ijsbaan om wedstrijden te begeleiden!

Ik vraag me af… We kunnen doemdenken. Zelfs tot we fysiek denken klachten te hebben. Kan ik ook beterdenken? Simpelweg constructief, positief, realistisch en gezond denken en me daardoor goed voelen? Er is geen woord voor, maar ik denk het wel!