Jos: "Vier jaar kankerpatiënt"

Vrijdag 16 maart 2018. Die datum staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik ging die dag naar het ziekenhuis voor een coloscopie omdat mijn ontlasting niet goed was. Ik ging naar huis als kankerpatiënt.

Wat is er veel gebeurd sinds die dag. Joyce had zaterdag 17 maart haar eerste zwemles. Ik twijfelde of ik de dag zou meemaken dat ze haar A-diploma zou halen. Ze heeft haar C en komend weekend zwemt Joey af voor z’n B-diploma.

De afgelopen vier haar heeft zwarte dagen gekend. Het herstellen van operaties, de chemo’s en het aller- allermoeilijkste wat ik ooit gedaan heb, de kinderen vertellen dat de doctoren hebben gezegd dat ze mij niet meer kunnen helpen.

Hoe raar het ook klinkt, kanker mij ook veel gebracht. Ik heb enorme levenslessen gehad. Ik geniet van alles om me heen en ik heb mensen leren kennen die ik anders nooit ontmoet had. Ook de enorme steun van mensen heeft mij en ons enorm geholpen. Van surprise party’s tot kaartjes, berichtjes en telefoontjes, bloemen en cadeaus. En vooral het persoonlijke contact. Ik waardeer het zo dat mensen simpelweg vragen hoe het met mij gaat!

Het gekke is dat ik mij in die vier jaar nog niet echt kankerpatiënt gevoeld heb. Ik krabbelde op na de operaties, behield mijn haar tijdens de chemo’s en de enige tumor waar ik de gevolgen van gemerkt heb was de eerste. Nu voel ik een bobbeltje in mijn lies, maar verder voel ik me ‘keigezond’!

Carpe diem!