Wie is Joey ♥

Ik ben Joey de Bel een gevoelige vriendelijke jongeman die al veel mee draagt in zijn rugzak. Mijn papa en mama zagen al snel dat ik anders was dan de andere kinderen en heel bijzondere en diepe vragen stelde toen ik begon met praten. Al vroeg vond ik het lastig om me staande te houden tussen alle andere kinderen en verwachtingen die papa en mama van me hadden. Ik was al heel vroeg wijs en ik wist zelf wel wat ik wilde en zelfs ook hoe ik het wilde en daar was thuis heel veel ruimte voor wat ik heel erg fijn vond.

Toen ik eindelijk net als mijn zus naar school toe mocht was dit toch echt heel anders dan dat ik me had voorgesteld en zei ik tegen papa en mama na een week school dat ik het wel gezien had en ik het geen fijne plek vond om te zijn. Met behulp van mijn lieve juffen en klasgenootjes lukte het me toch om er heen te gaan en een plekje te vinden in de groep. Het was wel heel lang heel lastig om vanuit de fijne plek thuis naar school te gaan, maar met de juiste begeleiding vanuit papa en mama en de juffen vond ik mijn plekje op school en kon ik ook de dingen die moeilijk en lastig waren samen met hun op een passende manier aan. 

Ik ben op school gestart toen we wisten dat mijn papa kanker had en gestart was met zijn behandelingen om van de kanker af te kunnen komen. Mijn papa was echt een super papa en samen met mama namen ze mij en mijn zus mee in dit stuk wat ons leven anders maakte dan alle andere kinderen uit mijn klas. Natuurlijk kon mijn stoere lieve, sterke en sportieve papa er zelf niks aan doen dat hij kanker kreeg, maar ja hierdoor voelde ik me toch wel anders dan de andere kinderen uit mijn klas. Samen met de intern begeleider juf ging ik aan de slag met het verhaal van papa, zodat ik ook op school een plek had waar gepraat mocht worden over papa zonder dat ik daar papa en mama ook nog mee lastig moest vallen. Ook al was ik nog zo jong ik wist heel goed dat we papa niet beter konden maken met sapjes en daar hebben papa en mama mij ook in geholpen door met mij de vragen die ik had te beantwoorden, zodat ik ze ook kon begrijpen. We gingen zoveel mogelijk met papa mee naar het ziekenhuis om zelf te kunnen zien hoe het dan allemaal werkt. Ook thuis mochten we helpen met papa om de pleisters van hem af te halen of te zien hoe dat dan werkt als je uit je buik kan poepen en hoe je dat dan schoon moet houden.

Al heel vroeg wist ik wat ik later wilde worden en dat was Sinterklaas. Elk jaar ging ik op pad met mijn zak en de cadeautjes om de andere kinderen als ik jarig was op school te trakteren op iets lekkers en een cadeautje en weet je wat ik antwoorde toen ze zeiden dat er maar 1 Sinterklaas bestond. Dat als die dood zou gaan ik de nieuwe sinterklaas zou worden en dan met mijn pieten bij papa en mama kwam wonen. Heel goed weet ik wat ik wil en dingen kunnen veranderen, maar dan weet ik heel goed wat ik nodig heb voor die volgende fase. 

Ook wil ik de dingen heel erg graag goed doen zoals ze horen, maar ik snap het vaak gewoon niet. Zoals die keer dat ik mijn naam op een papier moest schrijven en daar alleen maar naam stond, dan schrijf ik Mijn naam is Joey de Bel. Of die keer dat mama vroeg wat ik wilde worden en ik boos werd en zei: "Mama, ik ben al iets ik ben Joey de Bel". Wat had je gelijk je bent al iemand en je bent goed zoals je bent. Wat vond je het fijn dat als de juf iets uitlegde en jij had hier andere ideeën over dat ze tegen je zei dat je het ook op die manier kon doen inderdaad. Je voelde je gezien en gehoord in je andere manier van denken en daardoor lukte het je om een mooi rapport te halen op school en mocht je al vroeg door naar groep 3. De juf zag wel dat je net als papa en mama moeite had met spelling en dictee, maar dit moest goed gaan komen en je was al heel lang in beeld om hier op te letten en extra op in te zetten. 

Toen jou papa jammer genoeg toch te ziek bleek te zijn en is overleden was dit een enorme klap en nog steeds is dit iets waar jij, je zus en mama dagelijks hun weg in moeten vinden. Wat had je toen mensen om je heen nodig die je een veilig gevoel gaven en echt even naar je luisterde, want wat was jij boos. Jouw allerliefste papa die niemand iets had gedaan, die was er niet meer en ging ook nooit meer terug komen. Jij beleefde dit allemaal zo intens en in het moment en was ook degene die met de mooiste ideeën kwam om er nog een feestje van te maken, een kist mooi te schilderen, foto's te maken zelfs van papa toen hij overleden was en thuis in de kist lag.

Wat kreeg jij veel op je bordje en toen lukte het je niet meer om mee te doen en te voldoen aan alle verwachtingen die je van jezelf had en die mensen van jou hadden op school en thuis. Steeds meer zonderde je jezelf af en probeerde je te overleven en ruimte te creëren om met deze immense gevoelens om te gaan. Wat was je dapper en sterk om dit op jou manier te doen, maar het zorgde ook voor veel afstand met mensen die het zo goed bedoelde en je zo graag wilde helpen. Jij voelde aan alles dat je dit zelf moest doen en dat je dit zelf aan moest gaan op jou eigen authentieke manier. Nou dat is je gelukt en wat mooi om te zien wat voor mooie stappen je het afgelopen jaar heb gezet en te zien dat je weer lekkerder in je vel zit en weer kan genieten en meer energie hebt. 

Stapje voor stapje lukt het je om weer meer onder de mensen te zijn en je vertrouwen terug te krijgen om jezelf weer wat te laten zien. Je doet het zo goed en we zijn zo mega trots op jou dat je blijft staan waar je voor staat ook al is dit niet de meest makkelijke weg en zeker niet de standaard weg. Samen lukt het steeds beter om hier samen onze weg in te vinden en er af en toe een steen aan toe te voegen. Jij komt er wel geheel op jou manier als je de ruimte krijgt die jij nu even nodig hebt ♥