Vandaag werd ik getagd in een bericht op LinkedIn over thuiszitters en het feit dat veel van deze kinderen helemaal niet thuis willen zitten. Net als andere kinderen willen zij ook gezien en gehoord worden en betrokken zijn bij school. Dit doet me denken aan de onzichtbare gevolgen van verlies. Het gaat niet alleen om het verlies van iets of iemand, maar ook om veranderingen in bijvoorbeeld de gezinsdynamiek of het contact met de mensen om je heen.
Tijdens de zomervakantie zat iedereen in dezelfde modus, maar nu na de vakantie is iedereen weer druk bezig. Hierdoor wordt het verschil voor Joey weer groter; hij doet minder mee dan een gemiddeld kind. Zijn klasgenoten, die hij nog steeds als zodanig beschouwt, gaan verder in hun proces, terwijl hij dat alleen doet, zoals op de foto buiten het schoolgebouw. Het is al een grote stap dat hij niet meer direct blokkeert als we het over school hebben en dat hij nu al een paar keer in de buurt van de school is geweest. Hij staat ook open voor ideeën om stapje voor stapje weer in contact te komen met kinderen uit zijn klas.
Vorig jaar was hij op school, maar voelde hij zich er heel onveilig en liet hij zich niet zien. Nu zit hij niet op school, maar lukt het om samen met Zayra en Pia stappen te zetten richting school vanuit een gevoel van veiligheid en door dieper in te gaan op zijn triggers die hem onveilig deden voelen. Toen ik net vroeg hoe zijn dag was, zei hij dat het goed was, maar dat Zayra het leukste van de dag was. Het is zo fijn om te zien dat hij steeds meer geniet van dingen buitenom het thuis zijn, gamen en tv kijken.
Reactie plaatsen
Reacties