1 Oktober 2023

Gisteren was het een half jaar geleden dat jij heel bewust jouw laatste volle dag bij ons beleefde en ja wat doe je dan, Dat kan iedereen terug lezen in je blogs. Wat ik deed gisteren dat was de boeken die we hebben wat uitzoeken. En daar vind ik het boek wat je mij hebt gegeven tijdens mijn diplomering als speltherapeut. Ik kan nu wel heel eerlijk zijn he, maar ik dacht echt wat moet ik met dat boek en denk je nu echt dat ik dat ga lezen. Voelde me ook wel een beetje bezwaard dat ik het cadeau niet zo waardeerde. Maar gisteren kwam ik deze kleine verrassing tegen met daarin dit lieve kaartje ♥, toen snapte ik pas de echte verrassing en die was bedoeld voor voor nu. Een paar boeken verder was daar ineens het boek dromen, durven doen wat ik ooit ook heb gelezen met daarnaast deze mok van Joyce die ze niet meer wilde. Hoe toepasselijk is dit dan ook weer, dat ik zoals Jos schrijft ondanks de situatie of dankzij de situatie mijn droom gewoon had waargemaakt en mij diploma als speltherapeut in ontvangst mocht nemen. En dan die mok met daarop een stoere, zelfverzekerde dame omringt door blauwe vlinders. Ik was de eerste die haar eigen praktijk had en deze al had opgezet net voor het afstuderen. Toen de Vlinder Speltherapie met als logo een blauwe vlinder die Jos en ik samen hebben ontworpen. Wat een mooi proces was dit om deze samen met Jos te ontwikkelen.

En ja zoals op het boek staat "het managen van de lastigste persoon op aarde jezelf", als ik dan dit soort dingen tegen kom en met trots kan kijken hoe we het toch maar gedaan hebben samen en alleen in dit proces. Dan kan ik alleen maar dankbaar zijn en me heel erg gedragen en krachtig voelen. Ook de kleuren van het boek spreken me erg aan en doen me denken aan een regenboog, deze hebben de kinderen zo ontzettend veel getekend en staan o.a voor verandering. Dit hebben ze heel goed aangevoeld net als de vlinder die staat voor transformatie en die gewoon gezien mag worden.

Lieve Jos, vandaag alweer een half jaar geleden dat ik je anders heb moeten leren vasthouden. Dagelijks wordt ik geraakt door alle mooie herinneringen  die naar boven komen of zoals gisteren de kleine verrassing die dan op mijn pad komt. Elke dag zien we de grote dingen in de kleine momenten en voel je even heel dichtbij. Dat het nu alweer een half jaar is dat we elkaar niet meer echt vast kunnen houden doet pijn, ontzettend veel pijn en daarom is het fijn om dag voor dag te leven en de dag te plukken. Het doet namelijk nog meer pijn om vooruit te kijken en te moeten beseffen dat alle nieuwe herinnering die we elke dag maken zijn op een andere manier. We leren steeds beter om je anders vast te houden en je op een andere manier heel dicht bij ons te voelen, samen met veel mensen om ons heen die jou ook nog dichtbij voelen. Carpe Diem ♥♥♥