Vandaag 11 jaar geleden

Nu precies 11 jaar geleden was het dat op dit tijdstip een gaatje ontstond in mijn vliezen en ons avontuur als papa en mama echt ging beginnen. Wat hadden we bewust gekozen voor deze periode en alles afgewogen en ook weer losgelaten of we ervoor wilde gaan om de zorg te dragen van een kindje. Ook tijdens dit proces stonden we er samen heel bewust in en was het ons gegund om na de keuze heel snel zwanger te worden. Heel bewust hebben we ervoor gekozen om geen 20 weken echo te doen en hadden we het vertrouwen in onszelf dat het oke was hoe het zou lopen. Daardoor wisten we ook niet of Joyce een Joyce zou zijn of een Joey, want ja dat kan ik nu wel verklappen die naam hadden we toen al voor als het een jongetje zou zijn. We doen een foto shoot in de tuin met beide geboorte borden, voordat we naar het ziekenhuis gaan en mijn vliezen al zijn gebroken. De verloskundige twijfelde namelijk ook of Joyce in het vruchtwater had gepoept en werden daarom doorverwezen. In het ziekenhuis twijfelde ze ook en hebben ze besloten om het zekere voor het onzekere te nemen en mochten we blijven en werd de bevalling opgewekt. In ons plan stond niet dat we naar het ziekenhuis zouden gaan en we waren niet eens gaan kijken hoe het er dan uit zou zien. Maar het was oke dat het plan veranderde en we hadden er alle vertrouwen in dat dit de route was die we nodig hadden. Na de bevalling bleek Joyce haar suikers zelf niet goed vast te kunnen houden, wat een signaal kan zijn iets onderliggends. Dit was gelukkig niet het geval, maar ze heeft wel een week in het ziekenhuis gelegen om haar suikers op orde te krijgen. Het was daardoor fijn dat we al in het ziekenhuis waren en ze de hulp kon krijgen die ze nodig had. 

Jos vergeleek mijn zwangerschap wel eens met zijn ziek zijn, dat toen ik zwanger was er alleen omgekeken werd naar mij en de baby en niet naar hem. Hij vond dit ook rondom zijn proces en de tumor waar alles om draaide en heel bewust, mogelijk ook mede door deze ervaring pakte we alles aan om het met zijn vieren te doen. Ik vond het zo erg dat Jos niet meer mee wilde naar de verloskundige, omdat ze toch geen aandacht had voor de vader. De laatste controle wilde ik wel dat hij meeging voor mij en dat heeft hij ook gedaan, maar het is zo belangrijk om zulke dingen samen te doen! Gelukkig hebben we tijdens het ziek zijn van Jos deze ruimte zelf ingenomen en zijn we ons gevoel blijven volgen en hebben de kinderen hoe klein ze ook nog waren alles rondom het ziek zijn van papa op hun manier ook mee gekregen.

Ja en dan sluit ik deze blog af met tranen in mijn ogen, want wat hadden we het toch anders voor ons gezien. Ontzettend dankbaar dat we jouw ouders mogen zijn lieve Joyce ♥♥♥