Jos: "Niet saai"

Vandaag en morgen heb ik de tijd om mijn hoofd leeg te maken. Voor de storm los barst, zoals ik gisteren schreef. Dat doe ik door elke dag iets actiefs te doen zoals wandelen of fietsen. En ook mijn rust te pakken door met een boek in de tuin te gaan zitten. Lang leve de lente!

Vanmorgen was het actieve gedeelte met Joyce naar de zwemles fietsen. Joyce geniet ervan en trapt als een wielrenner. Knap hoe snel die beentjes gaan. Ze vind het leuk om te doen wie het eerste bij de volgende lantaarnpaal is. Op de terugweg merkt Joyce op dat het fietsen “in elk geval niet saai is”.

Net voor we thuis zijn valt ze. De wijs- en middelvinger van haar linkerhand zijn behoorlijk gehavend. Gelukkig heeft ze haar helm op, want ik zag haar met haar hoofd over de grond gaan. De helm heeft de klap opgevangen, en niet haar voorhoofd! Thuisgekomen jodium (auw) en een pleister opgeplakt. Ook wou ze nog een verband erom. Dus papa heeft een mooi vingerverband aangelegd.

Een paar uur later trekt ze lachend de pleister eraf omdat die nat is geworden. Stoer gaat ze op de foto. Ze klaagt nergens meer over. Als ik een nieuwe pleister plak, weer met jodium (auw), bedenk ik dat ze gelijk heeft. Ons leven is in ieder geval niet saai!