Morgen, maandag 16 april, is het een maand geleden dat ik naar het ziekenhuis ging voor een coloscopie. Mijn ontlasting was niet goed. Iets klopte er niet. Dat kon van alles zijn. En ja, ook darmkanker. Ik heb genoemd in gesprekken met mensen. Ik verwachtte het niet.
Soms verlang ik terug naar mijn leven voor de diagnose. 15 maart zijn we een onbezorgd gezinnetje. We zijn druk met werk, studie, school, en spelen. De ene avond ga ik schaatsen, de andere gaat Tam naar de yoga. Ons leventje kabbelt vrolijk voort. Tot vrijdag 16 maart.
Morgen leef ik een maand met de diagnose darmkanker. In die maand is veel gebeurd. Een emotionele achtbaan, gedoe met ziekenhuizen en gesprekken met artsen. Ons leven is op zijn kop gezet. Toch is er wat mij betreft nog niet genoeg gebeurt.
Want hoeveel er ook gebeurd is, de behandeling is nog niet gestart. En dat duurt lang. Te lang voor mij. Ik weet dat ik door een diep dal moet. Ik weet dat we er nog niet zijn. Maar ik wil de behandeling starten. Er alles aan doen om de kanker mijn lichaam en ons leven uit werken. Hoe eerder hoe beter. Ik verlang naar mijn oude leven. Zonder kanker!
Ps. Gelukkig zijn de sneetjes in Joyce d'r vingers niet diep. Ze is de pleisters beu dus die heeft ze eraf gehaald. Mijn heldin!
Reactie plaatsen
Reacties