Leeswaarschuwing! Voor de mensen die wit wegtrekken bij het lezen van een verhaal over poep, niet verder lezen! Deze blog gaat over poep. Onvermijdelijk onderwerp bij darmkanker. Enfin, ik zal bij het begin beginnen.
Gisteravond belt de chirurg die mijn stoma geplaatst heeft. Ze vraagt hoe het gaat en hoe ik de operatie ervaren heb. Goede nazorg van het Catharina ziekenhuis! De chirurg zegt dat ik niet moet schrikken als ik nog ontlasting heb via de normale weg. Achter de vernauwing van de tumor kan nog ontlasting zitten. Ik zeg dapper dat ik niet zal schrikken… Dat heb ik geweten!
Vanmorgen heb ik aandrang. Net als vroeger. Ik ga op het toilet zitten. De chirurg blijkt gelijk te hebben. Ik kan nog anaal poepen. De ontlasting is zelfs redelijk normaal. Met een melancholisch gevoel kijk ik een laatste keer in het toilet voordat we naar het ziekenhuis gaan om de details van de chemo te horen. Laatste keer ouderwets kakken dacht ik toen.
Op de terugweg uit het ziekenhuis voel ik me moe en heb ik buikgriep. Ik krijg diarree! Het laatste stuk door de wijk roep ik tegen Tam dat ze gas moet geven. Ik zoek alvast de sleutel van de voordeur. Nog voor de auto stil staat strompel ik zo snel als ik kan strompelen naar de voordeur. Net op tijd! De rest van de middag wissel ik tussen bed en toilet. Schijtziek! Hopelijk voorlopig voor het laatst!
Ps. De chemo start woensdag 9 mei.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat fijn dat het ziekenhuis zulke goede nazorg geeft.
En we blijven het knap en sterk van jullie vinden, zoals jullie hier mee omgaan. T is nogal wat, zo'n operatie. En jullie nemen het zoals het is. Met de ups en downs. Hoe sterk kan een mens zijn? SUPERSTERK!
Echt. Respect. :)