De afgelopen paar dagen voel ik mij niet fit. Toen ik met het goede nieuws terug uit het ziekenhuis kwam ben ik al bijna direct mijn bed ingedoken. Ik dacht dat het door de emotie kwam. Maar vandaag voel ik me nog steeds moe. Zombie modus is alweer drie dagen terug. Doe daarbovenop nog een paar schaafwonden, een dikke vinger en dunne ontlasting in mijn stoma bij en je hebt een beeld. Ik voel me niet lekker!
Waar ik vooral van baal is dat ik op zulke momenten zo weinig kan betekenen voor het gezin. Tamara moet veel doen voor haar opleiding, maar komt in tijdnood omdat ze ook voor Joyce en Joey moet zorgen. Echt diep respect voor hoe Tam de afgelopen maanden door is gekomen!
Dat geldt ook voor Joyce en Joey. We hebben ze zoveel mogelijk verteld en laten zien over mijn behandeling. Het is erg lastig om aan een kind uit te leggen wat kanker is, maar we hebben het zo goed mogelijk geprobeerd. En ze pikken het goed op. Ze weten dat papa ziek is. Soms houden ze er goed rekening mee. En zoals het hoort bij kinderen, gaan ze soms ook dwars door alles heen. Op het moment zelf kan dat best lastig zijn, maar ik ben blij toe. Zo hoort het!
Tam, Joyce en Joey, bedankt voor alles!
Reactie plaatsen
Reacties
Ja, dan is er weer een "zombie modus" en dan zak je weer even een eind terug en je kunt dan eigenlijk helemaal niets doen, niet voor Tamara, niet voor Joyce en niet voor Joey. Dat is gewoon rot ! Dan baal je als een stekker dat Tamara heel veel moet doen en misschien ook in tijdnood komt. Dat zijn dan weer net de dingen die helemaal niet leuk zijn. Dan zit je in de put ! Maar dan komt toch weer het moment dat je zachtjes uit je "zombie modus"kruipt en dan zie je weer lichtpuntjes en dat zijn hele lieve lichtpuntjes namelijk: Tamara, Joyce en Joey ! Allemaal heel veel STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!