Wat maken we veel mee, het is hier in ieder geval niet saai. Nu is het hier rustiger met bezoekjes aan het ziekenhuis, maar is voor mij school weer begonnen. Dit jaar staat in het teken van een stage waarin ik zelf aan 2 kinderen speltherapie ga geven. Hierbij stel je voor de supervisie voor jezelf persoonlijke leerdoelen op en ik moet zeggen dat opstellen is zo gebeurd. Door de situatie thuis komen mijn persoonlijke kwetsbaarheden steeds even voor de dag.
Ik ben eerder aangelopen tegen mijn persoonlijke kwetsbaarheden en hiervoor onder begeleiding geweest bij een psycholoog. Dit is nu 3 jaar geleden en heb ik veel inzichten over mezelf aan overgehouden. Op 1 sta ik zelf! Ik kan de ander pas helpen als ik goed voor mezelf zorg, klinkt heel logisch toch. Om dit goed in de praktijk te brengen is dit toch wel een stuk lastiger. Het heeft bij mij ook te maken met het aangeven/voelen/opkomen van mijn grenzen. En ja ik wil heel graag zorgen en denk dan vaak eerst aan de ander. Ik ga dan harder werken om eerst alles goed geregeld te hebben voor de anderen. Daarna ga ik pas aan de slag voor mezelf. Maar ja dan ben ik vaak al heel moe door dat onrustig gejaagde gevoel. Niet alleen ik maar Jos en de kinderen hebben daar dan ook last van. Ook voel ik me dan onzekerder en vind ik nieuwe dingen zoals mijn eerste spelsessie ontzettend spannend. Het hulp vragen is hierbij ook een dingetje, want ja ik doe het allemaal het liefst zelf. Ik weet dat dit niet mogelijk is en het juist heel fijn is om te ervaren dat er zoveel lieve mensen om ons heen zijn die ontzettend graag mee willen helpen. En ja ik help ook graag andere mensen, maar om zelf hulp te vragen is dan toch lastiger. Van het weekend gaan Joyce en Joey een nachtje logeren bij opa en oma, waar ze al erg naar uit kijken en ik mooi de tijd heb om alles uit te gaan werken.
Het is pittig en heftig elke dag opnieuw, maar aan het eind van deze regenboog staat vast een pot met ….
Ps: Joyce tekent bijna dagelijks regenbogen welke staan voor een overgangsfase. Zo zien we maar weer dat een ieder van ons op zijn of haar eigen manier omgaat met de ziekte van Jos.
Reactie plaatsen
Reacties
Goed van je Tamara hoe je het weer zo mooi verwoord. We weten hoe moeilijk het voor je is hulp te vragen. Het feit dat je het kunt verwoorden geeft aan dat je al heel ver bent gekomen. Jullie doen het super goed samen en met de kinderen. Blijf zo doorgaan. Dan kunnen we langzaam overgaan naar een nieuwe fase. Liefs pa en ma
Tamara, wat je nu allemaal hebt verteld is erg ingrijpend. We bewonderen je enorm op de manier waarop met alles omgaat en hoe je de dingen dan ook aanpakt. Hulp vragen is ook ontzettend moeilijk zeker als je altijd eerst een ander wil helpen. Het is een zware tijd maar jullie zijn enorm goed op elkaar ingesteld en ga zo door.We wensen jullie allemaal heel veel STERKTE !!!!!!!!!!!!!