Jos: "Het telefoontje"

Voor mezelf had ik het al lang afgedaan als een foutje. Mijn verbazing was dan ook groot toen vanmorgen de telefoon ging en ik toch echt opgenomen zou kunnen worden voor de operatie. Van tevoren heb ik al bedacht dat ik dan eerst de chirurg wil spreken en wil vragen wat er veranderd is. Het voelt nog steeds vreemd aan om woensdag te horen dat het beter is om vier tot zes weken te wachten met de operatie en vrijdag gebeld te worden dat de operatie de week daarop gepland staat.

Toch klinkt het ook wel weer aanlokkelijk. Het is erg op stel en sprong, maar de operatie moet toch, dus dan maar zo snel mogelijk. Dus heb ik eerst overlegd met mijn ouders en met Tamara. Een operatie volgende week zou kunnen, maar dan moeten er veel afspraken verzet worden. In de tussentijd heb ik het ziekenhuis gebeld. De chirurg belt mij terug om alles toe te lichten.

Hij verteld dat ik geopereerd zou kunnen worden. Het is lang genoeg na de laatste behandelingen. Maar hij verteld ook dat de tumor nog slinkt en dat het geen kwaad kan om te wachten. Dan heb ik meer tijd om te herstellen en in conditie te komen.

Ik twijfel nog even, maar dan hak ik de knoop door. Na de behandelingen voel ik me nog lang niet fit. En er moet veel ad-hoc geregeld worden door mensen om mij heen. Ik bel de afdeling chirurgie. Deze week geen operatie voor mij!