Tam: "Zit ik weer"

Daar ben ik weer in het ziekenhuis en wacht ik op het telefoontje van de arts met hoe de operatie is gegaan. Bij de eerste keer wachten toen Jos ging voor de coloscopie had ik een heel vervelend voorgevoel en deze bleek helaas te kloppen. De keer dat Jos werd geopereerd voor zijn stoma zaten we in zo een hectische onwerkelijke wereld en waren we eigenlijk net ingestapt in de achtbaan die maar doorging. Vandaag de operatie waar Jos al mee bezig is sinds de diagnose en voel ik me kalm en rustig. Er komt een einde aan deze achtbaan, het eindstation is in zicht. Ik vind het zeker spannend en voel het in mijn buik, maar ik heb er veel vertrouwen in dat het goed gaat komen. Ik heb alles zo goed als mogelijk gepland en georganiseerd, maar ja een planning maak je, weet ik nu om van af te kunnen wijken. Dat was voor mij nog wel even een dingetje om mijn gemaakte planning steeds weer los te moeten laten, maar heeft me ook veel gebracht. Je weet gewoon nooit hoe het loopt in het dagelijks leven en het geeft zoveel rust dat je hier flexibeler in mee kan bewegen en daar waar je wel invloed op hebt bij te stellen. 

Toen we de diagnose darmkanker kregen was dit net voor mijn trainingsweekend van school, waar ik niet meer naar toe ben gegaan. Komend weekend heb ik een herkansing en hebben we weer een trainingsweekend van school welke gaat over hoe je goed voor jezelf kan zorgen. Ik ga deelnemen aan dit weekend, nadat we hierin samen hebben gekeken wat hier dan voor nodig is. Ik voelde dat het me ondanks dat ik voelde dat hij weer eerder opgeroepen zou worden voor de operatie toch gelijk heel emotioneel. Wat ik erg fijn vond en kon onderzoeken waar bij mij dan nu het pijnpunt zit en dat is toch weer het stuk voor jezelf zorgen. Ik vond het erg dat ik voor mijn gevoel er niet voldoende kon zijn voor Jos en de kinderen. Maar door dit gelijk bespreekbaar te maken en het er te laten zijn kan ik het loslaten. De kinderen gaan het goed hebben bij opa en oma, wat ook veel rustiger voor ze is en Jos gaat goed verzorgd worden in het ziekenhuis. Ik zal hem zoveel mogelijk opzoeken in het ziekenhuis en heb daarna veel meer tijd en ruimte voor zijn herstel als hij weer thuis is. Dus ja het komt nooit uit, maar we weten nu dat we het plaatje in korte tijd wel uit kunnen laten komen, doordat we dit heftige halfjaar samen doorlopen hebben en er ook op durven vertrouwen dat het goed komt. Ik word nu (10:50 uur) net gebeld door de arts en de operatie is heel goed gegaan, de tumor was nog kleiner geworden en ze zijn geen andere dingen tegen gekomen!