Precies een week geleden was ik onder narcose. De chirurg en zijn team waren bezig met de laatste fase van mijn operatie. Hoe ik nu achter mijn computer een blog zit te typen was toen het droomscenario voor mij.
De wonden op mijn buik herstellen goed. De kleine incisies van de kijkoperatie zijn allemaal netjes dicht. Daar zie je straks nauwelijks nog iets van. De grotere snee door het oude litteken waar de tumor door naar buiten gehaald is lijkt helemaal bijzonder. Dat litteken ziet er nu bijna netter uit dan voor de operatie. De huid ligt mooi tegen elkaar aan en alles geneest goed. En dat voor een snee van zo’n 6 centimeter.
Het enige wat echt vervelend blijft is mijn rechterschouder. Ik ben lichte oefeningen aan het doen om de boel in ieder geval in beweging te houden, maar dat heeft nauwelijks effect tot nu toe.
Het andere wat ik nog merk is dat ze achter mijn middenrif bezig geweest zijn. Ik ben soms wat kortademig. Als ik twee trappen oploop merk ik dat. Ik gok dat ik daar niet uniek ik ben, maar ik ken dat niet ken van mezelf.
Nu hopen dat de kanker wegblijft. Op de laatste PET/CT-scan waren geen andere tumoren gevonden. Alle tumoren groter dan ongeveer 3 millimeter zijn zichtbaar. Dus voor nu geloof ik echt dat ik schoon ben. Maar de controles de komende vijf jaar zullen toch spannend zijn. Je hebt maar 1 klein verdwaald celletje nodig…
Mijn buik nu. Een maanlandschap van krasjes en littekens. Knapper wordt je niet van kanker...
Reactie plaatsen
Reacties