Jos: "Moeilijk"

Het is al even stil op deze blog. Dat heeft een reden. De afgelopen twee zaterdagen hebben wij een uitvaart gehad. Beiden gerelateerd aan kanker. Beiden ‘te jong’, maar wanneer ben je oud genoeg om te sterven?

Het is raar te beseffen dat ik dezelfde ziekte heb gehad, en dat het ook zo af had kunnen lopen. Een van de twee had zomaar mijn uitvaart kunnen zijn. Dat het bij mij nu goed gaat is niet omdat ik harder heb gevochten of dat ik een positieve instelling heb of wat al niet meer. Kanker overleven is dom geluk.

Als er een behandelmethode is voor jou type kanker dan kun je kanker overleven. Is die er niet, dan is het over en uit. Kanker kijkt daarbij niet naar persoonlijkheden, gezinssituaties of wat dan ook. Dom geluk of botte pech.

Dat maakt het voor mij moeilijk. Beide zaterdagen heb ik in de ochtend als jeugdtrainer op het ijs gestaan. Nergens aan gedacht, genoten en bezig geweest om kinderen te leren schaatsen. En dan in de middag wordt je met je neus op de feiten gedrukt. Zo vanzelfsprekend is het niet dat je twee tumoren overleefd!

Ik vind dit een moeilijke blog om te schrijven. Ik heb mezelf tijdens beide de uitvaarten langs zien komen. Tamara, Joyce en Joey die voorop lopen in de stoet.

Morgen sta ik weer op het ijs. Dit keer hebben we daarna het feest van Joyce en Joey. Puur geluk!

Rust zacht Daaf en Joost!