Ik ben een duursporter. Ik vind het heerlijk om lang te wandelen, rennen, fietsen, schaatsen, skeeleren en mezelf te verliezen in de beweging en de omgeving. Mijn motivatie is altijd wat ik noem de ‘Elfstedenconditie’. Zeker in de winter wil ik fit zijn om 200km te schaatsen mocht de tocht der tochten ooit weer komen. Door het sporten heb ik geleerd naar mijn lichaam te luisteren. Je merkt wanneer je honger of dorst krijgt en je merkt wanneer je lichaam aangeeft dat je rust nodig hebt of juist meer kan.
De chemo is ook een strijd van lange adem. Heel anders dan bij het sporten, maar voor een deel vergelijkbaar. Mijn lichaam geeft nu continu signalen dat er iets niet goed zit. Dat is de chemo. Ik voel mijn lichaam knokken om die effecten weg te krijgen. Maar deze keer is er niet de mogelijkheid om te stoppen en mist het genot van de beweging.
Wat vergelijkbaar is tussen chemo en sporten is dat je soms door de zure appel heen moet bijten. Als het koud en guur is buiten is de eerste stap om iets te doen het moeilijkst. Dat is met chemo precies zo. De mentale voorbereiding om weer ziek te worden is heftiger, maar vergelijkbaar. Hetzelfde om de deur uit te gaan voor een chemowandeling terwijl ik mezelf niet lekker voel.
Voor nu nog even volhouden. De eindstreep voor deze kuur is in zicht. Komend weekend ga ik weer opkrabbelen. Eindelijk!
Reactie plaatsen
Reacties