Het lukt me om zelf mijn veters te strikken. Zittend op de trap ben ik net flexibel genoeg. Dan waggel ik de deur uit. Stapje voor stapje loop ik richting de speeltuin. Als ik daar ben merk ik dat mijn spieren wat losser worden en dat ik rechter begin te lopen. Omdat ik geen pijn heb besluit ik om vrolijk door te waggelen. Achterlangs een huizenrij en dan via de andere speeltuin weer terug naar huis. Nog geen drie dagen geleden was ik op dat tijdstip onder narcose. Nu loop ik als een oud mannetje… Maar ik loop!
Verder ben ik vandaag wederom overdonderd door alle belangstelling van iedereen. Bloemen, kaartjes, bezoekjes, appjes en wat al niet meer. Ik vind het echt zo bijzonder! Dat is voor mij een enorme motivatie om door te gaan en weer fit te worden. Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen… Enorm bedankt allemaal! Jullie maken het draaglijk!
En het is supertof dat Tam weer een blog geschreven heeft. Na een operatie of tijdens een chemokuur is zei ‘stuurman en kapitein’ op schip ‘Huize de Bel’. Ze zeggen altijd dat je kanker niet alleen hebt en dat is zeker waar. Het is moeilijk om te merken dat mijn gezondheid ook de rest van het gezin beïnvloed. Gelukkig kan Joey alles nu veel beter onder woorden brengen dan begin dit jaar. Hij stoot me niet meer af en komt uit zichzelf naar mij toe met vragen. Een hele stap!
En morgen??? Lekker doorwaggelen!
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Jos.
Wat is het voor ons ook moeilijk om te zien dat je van een sterke energieke man een waggelende man geworden bent. In een paar uur tijd. Toch zien we ook de spirit weer al terug. Je ging weer alleen de deur uit. Je vind nog steeds de kracht om jezelf een boost te geven en te gaan TOP. Hier krijgen we ook weer kracht van.
Beste Jos en Tamara en kinderen en verdere familie, we wensen je enorm veel sterkte in deze tijd. De kracht en de positiviteit is er weer. Dus gewoon doorgaan. Nogmaals heel veel STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!