Jos: "Hoe gaat het?"

Ik vind het ongelooflijk, maar het gaat knettergoed. Ik voel me topfit en dat blijkt ook uit mijn sportresultaten. Onlangs heb ik mijn snelste rondje op de MTB door het stadsbos gefietst. Met het gezin de wandelvierdaagse lopen. Een weekendje weg met F.E.E.S.T., waarbij ik op vrijdag 45km op de mountainbike gezeten heb omdat het wegdek te nat was om te skeeleren, en zaterdag 50 en zondag 38km geskeelerd heb.

Om dat allemaal af te maken heb ik gisteren met een kennis gefietst rond Vaals in Limburg. De MTB routes Vijlen en Mechelen aan elkaar geknoopt. 57km fietsen met ruim 1000 hoogtemeters. Schitterende routes door het Zuid-Limburgse heuvellandschap.

Het blijft raar om uitbehandeld te zijn en dit alles te kunnen. Ik ga met een big smile door het leven geniet van alles wat er om me heen gebeurd. Tuurlijk maak ik me af en toe zorgen, maar de bombastische zin waarmee ik m’n vorige blog afsloot: “Ik ben van plan om dat nog 42 jaar vol te houden.”, blijft gelden. So far so good!

Dus zijn we met het gezin lekker vakantieplannen aan het maken. Ook dat wordt een actief avontuur. En binnenkort zijn Tam en ik jarig, dus ook dat wordt feest. Eindelijk kunnen we weer mensen uitnodigen zoals we altijd deden en dat is erg fijn. Want als ik iets geleerd heb van mijn ziekte, dan is het hoe belangrijk de mensen om je heen zijn!