Iets voor acht wordt ik wakker. Zoals gebruikelijk is de rest al uit bed. Tamara gaat met de kinderen naar Speelland Beekse Bergen. Bij gebrek aan een Oosterschelde een goede vervanger. Water, zand en leuke attracties. Kinderen hebben niet veel meer nodig om het naar hun zin te hebben.
Ik blijf achter. De hele ochtend voel ik me niet fit. Last van mijn buik. Er gebeurt veel met mijn darmen. Ik blijf achter. De rust vind ik fijn. Toch doet het pijn dat ik niet mee kan. Veel liever zou ik meegaan en lekker klooien met de kids. Achter ze aan rennen met een bal en zandkastelen bouwen. Tassen dragen voor Tamara en bovenal genieten.
Vandaag ben ik het beu om ziek te zijn. Vorig jaar zou ik zonder nadenken mee zijn gegaan. Sterker nog, zelfs afgelopen winter liep ik voorop. Nu niet en dat doet pijn. Aan de andere kant besef ik ook dat ik geluk heb. Ik heb kanker en mijn behandeling is gericht op genezing. Als alles goed loopt kan ik volgend jaar weer zonder nadenken mee. Gewoon, zonder nadenken met het gezin op pad. Gewoon... Zonder mijn kanker zou ik niet ingezien hebben hoe bijzonder dat eigenlijk is!
Reactie plaatsen
Reacties
Dit is precies het stuk waarin niemand kan helpen. Dit moeten jullie helemaal zelf doen en meemaken. Ook het stuk wat bij ons zo veel pijn doet. Wij willen jullie overal in bijstaan maar hierin staan we machteloos. We kregen een foto toegestuurd van Tam met twee stoelen en een parasol er boven. We hadden nog even de hoop dat je er bij was maar wilden het niet vragen om nog meer pijn te doen. We kregen ook een foto van de kinderen. Heerlijk aan het spelen. Toen wisten we het eigenlijk wel zeker. In de zon gaat niet dus natuurlijk ben je er niet bij. Een jaar is niet lang als je terug kijkt maar als je er voor staat lijkt het lang. Zeker als je weet dat je die tijd door een moeilijke periode moet. Jullie zijn sterk. Gelukkig. Wij proberen het ook te zijn. Dat we hierin niet alleen staan heb ik afgelopen weekend gezien bij de Ride for the roses in Goes en Terneuzen. Heel veel mensen hebben pijn geleden om de eindstreep te halen. Ieder met zijn eigen verhaal en gedachten. Die strijd met zijn allen om kanker te kunnen overleven. Daar doen we het voor. Liefs en sterkte Jos, Tam en de kids van pa en ma.
En dan ineens is gewoon heel bijzonder.... nu sta je aan de andere zijde en wordt je geconfronteerd met het niet kunnen van je lijf. Dat is behoorlijk K..
Je hebt er nu geen zak aan, maar zie het als een training om je doel te bereiken. Nu kan je het nog niet, maar het is afzien naar de top. Dat weet je al. De kids zijn jullie heel erg dankbaar hoe jullie hun hier doorheen loodsen. Nu misschien niet bewust, maar ze zijn en zullen altijd trots op jullie zijn.
Hele dikke dikke knuffel en een aai over je bol 😘
Ja, dan zit je alleen, rottig gevoel in je darmen, "geen rust in je kont", en de tranen in je ogen krijgen dat je niet mee kan !
Je uitspraak van: "Ik ben het beu om ziek te zijn" geeft ook aan dat je een aantal dingen even moet laten rusten. Maar, Jos, er komt weer een tijd dat je alles weer kunt, daar zijn we van overtuigd.Dan doe je weer GEWOON dit en dan doe je weer GEWOON dat ! Als je dat nu GEWOON zo vol blijft houden wordt GEWOON op d'n duur weer gewoon GEWOON ! Vanaf het strand van CHRIS van LIERE ( Damse strandje ) héél véél STERKTE !